Deze week had ik een ogenblik van innerlijke revelatie. Na enig onderzoek in mijn vriendenkring bleek ik niet de enige . Kijk, ik zie mezelf als een coulant, empathisch mens dat zich zoveel mogelijk in de ander probeert in te leven. Toch was ik geschokt door mijn ontdekking. Ik weet niet zo goed of er een verband is te leggen met de zwakke economie, of de ontwikkelingen in de huidige maatschappij. Misschien ben ik het eindproduct van instanties als NOS of mannen als Wilders die als een Klaas Vaak angst in de ogen van de mensen strooit. Het zal zo zijn maar ik vertrouw geen mensen bij het stoplicht.
Ik doe dat niet moedwillig. Het is iets onbewust en ik vraag me af waar het vandaan komt. Als ik kom aanfietsen en er staan al twee mensen voor het stoplicht te wachten, dan is er altijd één leider. De man die het dichtst bij de verkeerslichtknop staat. Zodra je later komt aanfietsen weet je dus niet of die al heeft gedrukt. Op goed vertrouwen ga je daar maar vanuit. Als het wel héél lang wachten is, komen direct de twijfels:
‘Die lul zou toch wel de knop hebben ingedrukt? Fietsende vinketering, druk nog eens! Even op een knop duwen is toch niet zoveel moeite? Staan hier vier mensen te wachten omdat een of andere Remi denkt dat hij alleen op de wereld is. Moet ik ingrijpen?’
En juist op het moment dat je vooroverbuigt om voor hem langs op de knop te drukken, springt het stoplicht op groen. Het knopjesopperhoofd kijkt je nog even met een genocideblik aan die zegt: ‘wat? Vertrouw je me niet of zo?’ voordat hij zijn voeten weer op de pedalen drukt.
Het maakt ook niet uit of ik iemand nu wel of niet op een knop zie drukken. Zelfs wanneer ik iemand de knop zie toucheren komen die twijfels na enige tijd wachten vanzelf: ’dat is toch geen drukken? Ik weet zeker dat ze het knopje niet ver genoeg heeft ingedrukt, wat een muts. Hallo jij daar, INDRUKKEN, sta hier niet voor de kat z’n gleuf, ik heb meer dingen te doen.’
Zelfs het feit dat ik weet dat sommige stoplichtknoppen placeboknoppen zijn (omdat de sensoren in de grond bepalen of een stoplicht wel of niet op groen springt) doet geen afbreuk aan mijn wantrouwen. Mensen bij stoplichten zijn de BMW-rijders voor lifters. Die laten je namelijk ook altijd staan.
