Ik baal er nog steeds van. Eind januari, begin februari was de Week van het Vergeten Kind. Omdat ik een vent ben en dus standaard wat anders aan mijn hoofd heb dan de zoveelste actieweek voor alweer een goed doel waar ik nul affiniteit mee heb, was ik het straal vergeten.
Goed, de Week van het Vergeten Kind dus. Wat geweldig dat hier aandacht voor is, dacht ik nog toen ik er voor het eerst van hoorde. Kinderen moet je namelijk niet vergeten, daar komen problemen van. Ik vergat een keer mijn neefje in de speeltuin en toen was mijn tante dus echt best wel boos op me. Wat dat betreft snapte ik die actie wel. En waar ik in eerste instantie vreesde dat ik voor dit goede doel een emmer ijswater over een rillend kindje moesten kieperen of tig namen uit mijn hoofd moest leren was ik blij dat dat niet hoefde. Zlatan Ibrahimovic – een beroemde en als ik mijn vriendin mag geloven een best sexy voetballer – tatoeëerde laatst wel maar toch ook weer niet voor de echt tientallen namen van kinderen over zijn hele lijf. Ook dat hoefde ik gelukkig niet te doen.
Nee, ik zou met terugwerkende kracht extra aandacht schenken aan vergeten kinderen. Actie! Ik doe mee! Ik was helemaal voorbereid. Lekkere snackjes gehaald, cadeautjes uitgezocht en een bedragje opzij gelegd om ondersteuning op langere termijn te bieden.
Er was alleen één ding…ik ben vergeten om wie het ging.
