Ik baal van Koning Willem-Alexander. Als man wil je een koning waar je tegen opkijkt. De personificatie van de Nederlandse Leeuw. Een koning die waakt, strijdt en brult als het moet. Koning Willem-Alexander is meer een gecastreerde huiskat, die zich met een vertwijfelde blik afvraagt waar zijn kloten zijn gebleven.
Maxima wordt, op één centimeter na, bij haar billen betast door een burgemeester van Amstelveen (OF ALL PLACES!!). Dan wil je geen koning die er naast staat, in elkaar gezakt als een opgebleven oranje tompouce. Ik wil een koning die de burgervader aan zijn ambtsketting bij zijn vrouw wegtrekt. En daarna met één hand graait naar zijn eigen kroonjuwelen terwijl hij met zijn andere hand een driedubbel harde klap geeft op die Argentijnse tango-toges.
Machtigste persoon van het koninklijk huis. (links)
Ik wil een charismatische staatshoofd dat er is voor zijn koninkrijk. Niet eentje die erbij loopt als een afgekeurd model uit de C&A folder. En zich drie keer per jaar laat invliegen vanuit een vakantievilla. Troonrede hier, kersttoespraakje daar. Later landje! De koning is even skiën. En laat van uw belastingcenten een aanlegsteiger bouwen aan de Afrikaanse kust voor zijn nieuwe speedboot. Watermanagement, begrijpt u wel.
Want dat zijn de foto’s. Goed, het kan beeldvorming zijn. Volgens Facebook zijn al mijn vrienden keukenprinsen. Niemand plaatst op social media een foto van zijn magnetron pannenkoeken met pindakaas. Misschien zijn dit ook de hoogtepunten voor WimLex. En ligt Zijne Koninklijke Hoogheid de rest van de tijd onderuitgezakt op de bank hele seizoenen Game of Thrones te kijken in een versleten Garfield onderbroek.
Maar het is lastig een ander beeld van de koning te vinden. Nederland kent politieke, maatschappelijke en economische onrust en zit opgescheept met de allerduurste voltijds vakantieganger van West-Europa. Die nooit eens komt kijken hoe het met zijn land gaat. Die nooit zijn gezicht laat zien. Behalve op zijn eigen verjaardag, waarop hij zich vorstelijk in de watten laat leggen.
Zo’n majesteit vier je niet. Het is veel gepaster om Koningsdag in te vullen als dag van nationale rouw. Allemaal in het zwart. Vlaggen halfstok. Grote borden met bewegwijzering in de hoofdstad voor een massale stille tocht langs de Amsterdamse grachten. Met een herdenkingsdienst op het Museumplein waarbij de dj om acht uur de muziek stopt. “Laten wij twee minuten stil zijn ter nagedachtenis aan 17 miljoen vergeten onderdanen.”
Als man heb je behoefte aan een koning die zich meer als een vent gedraagt dan dat Willem-Alexander dat doet. Nog even doorbijten totdat Amalia aan de macht komt.
Helemaal mee eens! En des Konings niet-ingrijpen (laat stáán daadkrachtig ingrijpen) na de veel besproken Fuck De Koning-commotie, na het uitbrengen van dat boek over ’s mans homoseksuele schaduwleven, alsmede na publicatie van dit prijzenswaardig blog onderstreept Wim Lex’ statusje nog maar eens.