Ik heb als kind niet ondergedoken gezeten. Ik heb geen mensen verraden. Ik ben nooit bang geweest als ik ’s nachts in mijn bed voetstappen op de trap hoorde. Ik heb ook nooit brieven ontvangen van familieleden die nooit meer zijn teruggekeerd. Er staat geen kampnummer op mijn arm. Ik heb nooit Joodse families op zolder gehad in ruil voor één avond in de week een intiem onderhoud op mijn slaapkamer met dochterlief.
Ik ken de angsten niet. Ik hoorde de geluiden van huilende moeders en kinderen in een volgestouwde goederentreinen niet. Ik was er niet tijdens de oorlog. En iedereen wil dat ik eindeloos respect en bezinning bij de oorlog heb. Maar van mij hoeft het niet.
Ik heb de oorlog alleen meegemaakt via een lespakket op school. Op foto’s en films zie ik soldaten vechten. Dagboeken, musea, documentaires, posters, toneelstukken, musicals, romans, lezingen en bibliotheken vol met de oorlog. Maar mij zegt het allemaal niets.
Mijn generatie maakt grappen over de oorlog. Maar dat mag niet. Het is respectloos. Het gelijk van de oorlog is groter dan het gelijk van de vrijheid. Niets in mij kent of herkent de oorlog. Voor mij bestaat de Tweede Wereldoorlog niet. En ik voel er niets bij, het spijt mij.
De Dam staat vandaag vol met mensen uit generaties voor wie de Tweede Wereldoorlog net zo abstract is als de Tachtigjarige Oorlog. Een zwijgende menigte herdenkt een oorlog die geen van de aanwezigen kent of heeft meegemaakt. Kafka ten top. De aangeleerde oorlog met het bijhorende aangeleerde respect. Vreselijk moet het zijn geweest. Op 4 mei samenkomen. En met zijn allen twee minuten lang denken aan een zelf verzonnen oorlog. Dat nooit meer.
Ah, gaat lekker hier.
De anonieme auteur viert hier de vrijheid van meningsuiting. Maar niet helemaal, want hij doet het anoniem.
Welk gelijk? Dan is jouw vrijheid ook zelf verzonnen. Dat blijkt wel. Het spijt mij ook.
Je bent vrij en kan dit schrijven dankzij al die mensen die tijdens de oorlog voor jouw vrijheid hebben gestreden. Zelf verzonnen Auteurtje!
Beste anoniem,
ik heb met je te doen. Wat jammer dat jij het besef niet hebt dat het dankzij die mannen en vrouwen die hun leven hebben gegeven voor de vrijheid is dat jij hier zo’n verhaal kunt schrijven. In alle vrijheid, want dat recht heb je, dankzij hen
Precies en nog lekker anoniem ook , zelden zoveel gejammer gelezen …