Ik ben verkouden. Het is half mei, práchtig weer, en uitgerekend nu ben ik ziek. Het toppunt van ellende. Mijn ex had er een handje van om op de tijden dat ik het moeilijk had qua gezondheid, haar knetterharde oordelen op volle sterkte rond te blaten: “Mannen zijn watjes! En jíj, Denis, bent ‘t ergste van allemaal.” Ze ging dan altijd nog even lekker door met inwrijven:
“Als mannen een verkoudheidje hebben opgelopen, is dat écht geen gewone snotterig- en kortademigheid. Nee, nee, dat is een dikke vette longontsteking. Als ze hun kleine teen stoten, is die vanzelfsprekend hartstikke gebroken. Och erm. Bij een griepachtige infectie is er direct sprake van de Spaanse griep of nog waarschijnlijker: de pest. Als er een melkvelletje op hun koffie zit, zijn ze gelijk een dag lang overstuur door die vuige, gecombineerde poging tot vergiftiging en verstikking en moeten ze de neiging om aangifte te doen met alle geweld onderdrukken. Blaaadieblaadiebla…”
Goed, toegegeven. Ex heeft de kinderen op de wereld gezet. Dat heeft vast heel erg pijn gedaan en in zulke situaties mag een vrouw natuurlijk gillen dat ze dood gaat. En toen ze die bloedvergiftiging had, verzorgde ze de kinderen en het huishouden nog wel tussen het op bed liggen en de antibioticakuur door. Tja, die dingen moeten ook gewoon doorgaan, hè. Maar die keer dat ze migraine had, deed ze minstens drie uur helemaal niks meer; enkel in bed liggen met een kussen over haar hoofd!!
Als ík daarentegen nu met mijn half afgestorven longvleugel in bed plof, ben ik meteen een zwakkeling. Mij een kopje thee en een advil brengen, zit er dan mooi niet in, evenmin als even mijn werkgever voor me bellen dat ik doodziek ben. “Fijn laten liggen, die vent. Loopt ie tenminste niet in de weg.” Dit allemaal in theorie, of course; ex is niet voor niks ex.
Maar, maar, maar… mannen lijden écht meer, hoor dames! Onderzoek heeft dat keihard aangetoond. Harvard University stelt ons gebrek aan oestrogeen verantwoordelijk voor het feit dat luchtweginfecties ons meer (aan)doen. Bij de testmuizen was dat in ieder geval zo. Daarnaast toonde Amanda Ellison, charmante neurologe aan de University of Durham, vorig jaar aan, dat wij mannen meer temperatuurreceptoren in ons brein hebben. Daardoor zijn we gevoeliger voor ‘griep’ en verhoging en voelt zoiets anders en vooral heftiger aan voor de man. Waar jullie bijvoorbeeld nog niets merken van 39,5° koorts, liggen wij bij 37,8° al volop te ijlen. Zo werkt dat nu eenmaal. En dan noemen ze mannen ongevoelig…
Afijn, ik kruip weer onder de wol.
Ik ben maar al te graag een watje.
Lekker zacht.
