De jonge dame met de prachtige zwarte lokken werkt sinds een maand in een kledingzaak van een Amerikaanse keten. Ze had een formulier ingevuld nadat ze het bordje “personeel gezocht” spotte.
Het bevrijdende telefoontje dat ze de baan kreeg zorgde voor een vreugdesprongetje. Vol goede moed begon ze aan haar nieuwe werkzaamheden.
Een maand later is de lol er behoorlijk vanaf. De jonge dame moet voldoen aan een verwachtingspatroon.
Dagelijks verschijnen er meerdere zogenaamde spookklanten. Mensen die in opdracht van het moederbedrijf in de zaak komen shoppen, maar ondertussen het personeel in de gaten houden. Antwoord je de undercoverklant bij binnenkomst niet met a big smile? Gesprek met het management. Vraag je niet binnen 30 seconden “kan ik U helpen?” Gesprek met het management. Loopt de klant zonder aankoop het pand uit? You are fired, bitch!
Ze wil graag ontslag nemen, maar een andere baan is niet snel gevonden.
Flexibility. Een van de pijlers van de company. De jonge dame gaf aan flexibel te zijn. En, hoewel ze een contract van 32 uur heeft, werkt ze 60 uur per week. Zo opent ze standaard de zaak. Daarna fietst ze naar de andere kant van de stad om het andere filiaal te openen. Of ze werkt er. Tot laat. Vindt ze geen enkel probleem. Maar toen haar gevraagd werd om ‘s ochtends vroeg een uurtje te komen werken in een filiaal aan de andere kant van het land zei ze nee.
Gesprek met het management. Ze had toch “flexibility” aangevinkt op haar intakeformulier? Waar is die flexibility dan?
Ze krijgt een mail: “Tot onze spijt voldoet u niet aan onze eisen, maar wij wensen u veel succes met het vinden van een leuke baan. Toch zouden…” Ze zucht. Wéér een afwijzing.
Het ergste vindt ze “Happy Faces”.
De werkneemster dient dagelijks tenminste vijf “happy Faces” voor elkaar krijgen. Een “Happy Face” is een klant die volledig in het nieuw gestoken met een big smile en een empty pocket de building verlaat. 5 Per dag. Elke avond wordt van elke medewerker in den landen het aantal behaalde “Happy Faces” richting hoofdkantoor gemaild. Dit kantoor maakt daarvan een lijst, die naar elk filiaal teruggestuurd wordt, inzichtelijk voor alle personeelsleden. Minder dan 4 “Happy Faces”? Sta je in de rode balk. Ontslag dreigt. 5? Beter je best doen. De rest van de groep heeft er 6. Sta je fier in het groen? Dan ga je met het management rond de tafel; heb je ambities?
Die managers zijn héél vervelend, maar nog erger zijn de geïndoctrineerde collega’s die er alles aan doen om in de groene balk te komen. Inclusief ellebogenwerk.
Daarbij werd de jonge dame met de prachtige zwarte lokken zowat uitgekotst toen ze een week lang in de rode balk stond. Oké. Dat kwam omdat haar opa overleed. Ze was er met haar hoofd niet bij. “Maar dan nog moet je de drive hebben om aan het einde van de dag in de groene zone te prijken”, volgens een andere medewerkster.
Soms denkt ze dat ze rijp is voor het GGZ.
Afgelopen zondagnacht keek ze in het plakboek van haar opa. Helemaal achteraan staarde ze naar foto’s van haar overgrootvader. Een trotse Joodse man die de Holocaust ternauwernood overleefde. Foto’s van voorbij marcherende soldaten, maar ook foto’s van de afgeslachte familieleden. Foto’s van allemaal mensen die met de doodsangst in de ogen een grimas naar de camera trokken.
“Je zou toch denken dat we leren van ons verleden,” dacht ze ineens.
Ze schrok er zelf van.
De mens is slechts tot een productiemiddel verworden. Lang leve het corporatisme.