De verlaten man (13): Surfacebook

02-06-2015 door Denis Enkeling

Sinds een paar maanden rommel ik wat aan op mijn facebook-account. Vóór mijn persoonlijke facebook-era was mijn sociale leven een stuk reëler en tastbaarder. Toen zag ik enkel bij gelegenheid de stupiditeiten van de buurvrouw, wenste ik m’n maat op ‘t werk goeiemorgen (doe ik nog steeds) en voelde ik geen enkele drang om mijn kop cappuccino met een onverwacht in het melkschuim opgedoken hakenkruis te instagrammen.

Tegenwoordig moet ik ergens in de middagpauze toch wel ‘even facebook checken’, deel ik at random wat artikelen, filmpjes, collegiale schrijfsels en tuur gefascineerd naar de timeline, alwaar de banaliteit verwoed aan de oppervlakte krabt.

“Mogguhh mensuhh….Het ziet er weer lekker uit, buiten.”
Ik mijmer meteen. Zou het daar binnen dan een uiterst smerig zootje zijn?
“Ahhh fakkkk” boven een foto van een paar op de keukenvloer verbrijzelde eieren.
Definitely shaken, not stirred. Direct gevolgd door:
“Stoom uit het torentje! Rutte is boos op Rusland!”
Hop, bak die eieren! Pontificaal op zijn voorhoofd.

Voor de bestelling van de Fyra (ach, wat is nou 38 miljoen) is enkel een foldertje bekeken.
Misleidende Telegraafkoppen doen het werkelijk geweldig in mijn timeline.
“Welk hondenras ben jij?”–> Doe de test!
Vriend (69) blijkt een overduidelijke kruising tussen een St. Bernhard en een Teckel.
“hahaha, ik ben toch echt nog wel een pitbull hoor.” Fijn jongen, fijn. Gefeliciteerd.
Een uitzonderlijk zinvolle posting over de ‘ondoorgrondelijkheid der waslabels’.
Over maandagen die toch echt voelen als zondagen.
En zaterdagen die ineens geen vrijdagen meer blijken te zijn.

Een foto van een poesje met een nest kittens in een boom.
Kattenspam noemen ze dat.
“Donderdag sopdag. Want je moet toch íets doen op donderdag?”
En op vrijdag… ook op zaterdag… zondag rustdag.
Dan soppen we dus niet. Ik prijs me rijk dat ik dat nu ook weet.
“Ik hou van mijn voorgevoelens. Ze kloppen altijd.”
Ja, ze kloppen als een geërigeerde penis. En komen. #BAM.
Baby’s die in de auto ‘Hallelujah’ meebrullen met Elvis.
Honden die een handstand op hun voorpoten doen.
Potige kerels die op en met een bmx-je jongleren.
Niets ontziende wielrenners die op auto’s knallen.

“Die klotekat heeft gvd alwéér op de bank gekotst.”
“Mijn linkerarm is tóch korter dan mijn rechterbeen.”
“Met m’n rollator op een Amsterdammertje gebotst.”
“Volgens mij heb ik een tumor in m’n kleine teen.”

“Vandaag is mijn vogelspin precíes 13 jaar dood.”
“Mad Max: zo anti-man, kutter dan kut en retesaai.”
“De minister van Onderhandse Zaken is ‘n échte stoot”
“Knuffels! Sterkte!! HUG! Hang in there. Hou je taai…”

Ik zweef gemoedelijk over de vlakte der superficialiteiten.
Plenty platheden die ons héél even sociaal laten beven.
Postings die nét onder het oppervlak blijven drijven.
Het summum van surface-book.
To like or not to like.
It is no longer a question.

LIKE!