Tim Hunt ontving in 2001 de Nobelprijs voor zijn bijdrage aan de medische wetenschap. Best wel een dingetje. Je kunt de Nobelprijs zien als een soort van Televizierring maar dan voor nerds. Het Nobel Comité is de Champions-league van de wetenschap. Naast eeuwige roem krijgt de wetenschapper die wint ook een bak geld voor zijn prestaties.
Hunt gaf een speech op 9 juni 2015 voor de World Conference of Science Journalists. Deze werd voorzien van commentaar door Connie St Louis en verspreid via één twitteraccount.
Hunt bekritiseerde in zijn speech vrouwen die in laboratoria werken, hun romances op de werkvloer en het feit dat zij huilen als je ze kritiek geeft. Ze nemen het commentaar op hun werk te persoonlijk op. Als vrouwen gaan huilen, zijn mannen geneigd hun kritiek af te zwakken. Dit kan communicatie in de weg staan en de kwaliteit van het werk beïnvloeden. Dat maakt het werken met vrouwen soms moeilijk, aldus Hunt.
Hoewel de speech grappig was bedoeld, kwam de grap niet over.
De Twitter-reacties van vrouwelijke wetenschappers wereldwijd op de speech liegen er niet om. De meeste zijn beledigd. Antwoorden in protest met een hashtag op Twitter. Mijn mening is wat milder. “Als dat Hunts denkbeelden zijn, mogen ze rustig oubollig worden genoemd. Hij is tenslotte 72. Bejaarden doen soms rare uitspraken.”
Nobelprijswinnaar Tim Hunt heeft zijn functie bij de universiteit neer moeten leggen na zijn speech. Een speech waarmee de Nobelprijswinnaar zijn laatste hypothese bewees: vrouwen kunnen niet tegen kritiek.
Die man heeft, inderdaad, zó verschrikkelijk gelijk.
Mooie laatste alinea, Freek