“Ik kan niet wachten op je blog over Vaderdag, Gabriël!” popte mijn beeldscherm binnen.
De dame in kwestie schreef in al haar naïeve enthousiasme over hoe ze elke keer weer genoot van mijn verhalen. Over mijn twee Draken, achterin de auto. Over Moederdag. Valentijnsdag. Sinterklaas en kerst. Het zoeken van paaseieren. De bijna wekelijkse blogs op zondagmorgen. Ze slurpt een kopje thee en hapt in een zachtgekookt eitje tijdens het scrollen door mijn blog, op haar telefoon. En daarna deelt ze hem. Wat superlief is.
Vanmorgen zal ze naar de site gegaan zijn en een blog gelezen hebben die niet uit mijn pen gelekt is.
Teleurgesteld heeft ze haar WiFi uitgeschakeld en is ze terug naar bed gegaan. Deze zondag is immers naar de klote. Hoe kan de Drakenvader geen blog schrijven op en over Vaderdag?
Simpel. Vandaag is de dag dat ik er voor de kinderen ben. Omdat zij denken dat het precies andersom is. Met hun halfbakken croissants. En de lauwe melk. En de te slappe koffie. En de tekeningen met harkhanden. En twee bussen scheerschuim, ingepakt in Minions-pakpapier. Dan ga ik toch geen blogs schrijven?
Dat doe ik wel op Moederdag.
