Artis is het epicentrum van onze hoofdstad. Voor de betalende bezoeker paradeert de toekan, fermenteert de wandelende tak en pulkt het kapucijnenaapje driftig wat vezels uit zijn excrementen. De kooitjes zijn te krap en voor de zekerheid is er één grote muur om alle kooien geplaatst. Tussen de kooien door stiefelt Homo sapiens. Hoe vaker ik deze levensvorm bestudeer, des te meer ik me afvraag of wij tegen de dieren beschermd worden, of de dieren tegen ons.
Zo rond sluitingstijd zie ik ze corpulent en wel richting de uitgang van de dierentuin schuifelen. Bah, mensen zijn de meest banale levensvorm op deze aardbol. Ze eten rommel, kopen troep en slopen de omgeving. En maar proclameren dat ze anders zijn de dieren. Wat maakt ze dan anders? Voor een stapje hogerop liggen ze net zo goed de derrière van de opper-aap. Schapen, dat zijn het! Rondom de dierentuin is het kuddegedrag rijendik zichtbaar door de collectieve aanschaf van hetzelfde vervoermiddel:
De bakfiets.
Waarom weet niemand, maar de bakfiets is een must-have voor het startende dertigers-gezin. Yogamoeders die normaliter nog te fragiel zijn om een tasje boodschappen uit de auto te tillen, trappen ineens met liefde een Duitse bunker door de binnenstad. ‘Het is zo handig! Ik gooi mijn kinderen erin en kan gaan en staan waar ik wil!’ Mens pleur op. Je fietst jezelf een hartverzakking bij iedere glooiing in het landschap.
Een rood aangelopen quinoa-kut op een bakfiets met twee jengelende koters voorin is Amsterdam in een notendop. Mode voor comfort. Amsterdam is het Mekka voor de voyeur. Zien en gezien worden, zelfs als niemand je kan zien. Voor een bezemkast van 10 vierkante meter wordt gerust 650 euro afgetikt, als dat betekent dat je met trots kan zeggen dat je binnen de grachten woont. Dan zit je in een Artis-kooi nog niet eens zo slecht.
Om een of andere mysterieuze reden zijn mode en transport onlosmakelijk met elkaar verbonden in de hoofdstad. In de afgelopen jaren verloren fietsen remmen of kregen ze een kratje voorop. Door een ex-crimineel waren de Vespa-scooters met spatscherm plotsklaps niet meer aan te slepen. Daarop zaten bebaarde Ray-ban-dragende jongeren met een Hitlerjugend kapsel die het drillende geluid van de scooter weg filterden met een rode Beats by Dre-koptelefoon – of simpelweg vrouwen die knaagden op hennepzaad. Super uniek allemaal natuurlijk, alleen enorm 2014. Want vandaag de dag is de benenwagen dé manier om te gaan in Amsterdam.
Hardlopen is ‘heet’ en het Eramus-, Rembrandt en Vondelpark slippen dicht met hardlopende mensen die voorheen zo lui waren dat ze de vuilniszak met de auto buiten zette. Let op: niet het hardlopen zelf, maar de kledij is van levensbelang voor de Amsterdamse hardloper.
Regel 1: er zijn geen regels zolang alles wat je draagt maar het merkje van de god van de overwinning heeft. Eerst was het genoeg om een fluorescerend mokkeltje te zijn met hartslagmeter, trackrunner, Ipod, paardenstaart en zweetband. Inmiddels is deze combinatie bittere noodzaak: hardloper + outfit + koter = winning. Juist ja, kleine Junior in een kinderwagen vooruit duwen terwijl jij je zweetdruppels in de buggy torpedeert. ‘Ik neem hem gewoon mee hoor, Junior vindt het helemaal geweldig als we samen gaan sporten.’ Tussen het zwiepen van de paardenstaart door, hoor je de gedachten gaan.
Huppatee, in de brandende zon met dat koppie. Insmeren is voor watjes. Peuter zijn, staat voor wisselen. Melktanden, schone luiers en ouders na de zoveelste scheiding. Het liefst moet Junior ook een Nike-pakje aan. Wat maakt het uit dat het zweetbandje knelt? Het past mega-goed bij mijn veters. Ik heb zo’n mooie trackpants gezien waar een okergeel kindje perfect bij zou passen. Kunnen we er niet eentje adopteren? De vraag of je de keuze om te gaan hardlopen voor jezelf of voor de kleine maakt, wordt naderhand op social media beantwoord. #justdida12.5kmrun #vondelpark #singlemom #Juniorisnetzomoealsmama #followmeonTwitter.
En zoals de wielen van de kinderwagen rollen, beste lezeressen, zo rolt er steeds een nieuwe verbazing over mij heen. Zucht, het is me wat in de binnenstad. En dan zeggen ze dat de mens een intelligente levensvorm is omdat deze hoger bewust zijn. Bewust van wat? Als onzekerheid de drijfveer is en er geleefd wordt voor de mening van een ander, hoef ik niet zo nodig hoger bewust te zijn. Onwetendheid is tenslotte kennis. Dus de mens mag het uitzoeken. Ik klap mijn bek en laptop dicht, sluit rustig mijn kooi en wacht gestaag op de volgende horde bezoekers van de dag.
Was getekend,
Aap.
