Naakt door Amsterdam fietsen

11-07-2015 door Maurits Westerbeek

Een grasveld vol (nou ja een hoekje ervan) met naakte kerels en een handjevol vrouwen, dat is wat ik aantrof in Park Frankendael. En een hoop fietsen. Het was ongeveer wat je kon verwachten vlak voor de start van de World Naked Bike Ride, editie Amsterdam 2015.

Hij vond plaats op zaterdag 4 juli, eveneens de dag van de Grand Départ van de Tour de France in Utrecht. Een meer voor de hand liggende plek om te zijn. Maar het was zonnig en dertig graden, de ideale omstandigheden om een prominent punt van mijn bucketlist te kunnen afstrepen. Naakt door de stad fietsen. Dus legde ik na aankomst in het park mijn fiets in het gras, trok alles uit en ging een beetje rondkijken in afwachting van het vertrek. Een situatie waarin je niet ontkomt aan de vraag: wie heeft de grootste? De uitslag gaf geen aanleiding tot zorg.

Zo fietsten we om twee uur ‘s middags het park uit. Het zou uitdraaien op een tweeënhalf uur durende expeditie waarin we vijftien kilometer aflegden en die eindigde in het Vondelpark. We waren met ruim honderd man (m / beetje v). Een record voor Amsterdam, maar nog steeds een schijntje in vergelijking met bijvoorbeeld Londen waar duizenden bloteriken de straten opeisen.

‘Maar waarom,’ tweette ‘schreeuwmeisje’ Ebru Umar. Compleet met foto’s, kennelijk van eigen telefoon. De Metrocolumniste was dus een van de toeschouwers en dat is eervol. Min of meer. Ja, waarom? Waarom zijn de bananen krom? De vraag die voor de hand ligt is niet per se de vraag waar je verder mee komt, dat zou Ebru moeten weten.

De World Naked Bike Ride vindt sinds begin deze eeuw elk jaar overal ter wereld plaats, meestal in grote steden. Het oorspronkelijke idee is een manifestatie voor duurzaamheid, aandacht voor de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam, dat soort dingen. In ieder geval is het voor iedere deelnemer een veilig idee zich te kunnen beroepen op nobele motieven. Idealisten en exhibitionisten zijn niet van elkaar te onderscheiden.

Sommige deelnemers gingen daadwerkelijk op pad met leuzen. Op hun lichamen geschilderd of gedrukt op bordjes bevestigd op hun fietsen. Ik was alleen maar naakt. Op teenslippers na. Pedalen voelen niet zo lekker aan blote voeten, had ik van tevoren bedacht. Dat een bloot zitvlak op een fietszadel ook niet zo comfortabel is, daar kwam ik onderweg achter. En links- of rechtsdragend bleek opeens een heuse issue te zijn.

De meeste toeschouwers onthaalden ons welwillend. Lachende gezichten, handen die omhoog gingen, we werden zelfs toegejuicht. En met smartphones vastgelegd. Daarmee was Ebru Umar niet de enige. De lage gemiddelde snelheid van zes kilometer per uur (vijftien kilometer in tweeënhalf uur) lag onder andere aan geplande fotostops op de Magere Brug, het Spui en het Museumplein.

Wat je wel eens hoort: dat naakt normaal zou moeten zijn. Nou nee. Ten eerste is niet elk naakt lichaam even geschikt om bij te dragen aan een esthetische aankleding (!) van de publieke ruimte. Eerder een kleine minderheid. Bovendien maakt wat iedereen doet al per definitie geen kans meer om hip te zijn. Het voelde al heel gauw normaal om met zijn allen met niets aan door de stad te fietsen, en me normaal voelen, daar deed ik het niet voor. Ik doe al hele dagen normaal. Het zou wel eens specialer kunnen zijn om het in je eentje te doen. Een bucketlist hoeft nooit leeg te raken.

Ook jammer dat de mannen veruit in de meerderheid waren. Vooral de categorie ouder en lelijk. We moeten een beetje de indruk hebben gemaakt van een gay parade op leeftijd aan wal. De hoop op betere tijden, twee leuke meisjes van ergens in de twintig, werd na de eerste stop bij de Magere brug weg geïntimideerd door een botte verslaggever van lokale zender AT5. Volgend jaar is er weer een editie van de WNBR. Een paar dameshockeyteams en een pelotonnetje wielrensters zouden voor een heel ander aanzien kunnen zorgen. Dit mag als een oproep worden opgevat!