Het nieuws rondom Pluto maakt mij droevig. Het haalt alle vreselijke herinneringen weer naar boven van de seksexperimenten die de wezens van Pluto met mij uitvoerden eind jaren 90.
Het is de zomer na mijn eindexamen als ik op een avond naar huis fiets. Op een verlaten weggetje blijf ik, als door een magneet vastgehouden, stil op mijn plek hangen. De straatlantaarns flitsen en boven mij verschijnt een groot uitdijend licht. Een sterke kracht zuigt mij van mijn fiets af en trekt mij het grote, witte licht in.
Het volgende moment lig ik naakt vastgebonden op een operatietafel. In de kamer zijn drie wezens, die erg op aardse vrouwen lijken. Ze zijn drie keer zo groot als mensen, naakt en paars van kleur. De dunste houdt een lege oubliehoorn vast. In plaats van lopen, zweven ze aan kolossale borsten die met hete lucht zijn gevuld door de kamer. “Wij zijn de Plutonella’s. Wij komen in vrede.”
De dikste Plutonella zweeft tot ze met haar kont boven mijn hoofd hangt. Ze trekt haar billen uit elkaar en landt met haar anus precies op mijn mond. Dan laat ze een omgekeerde wind. De zuigkracht trekt mijn hele lichaam vacuüm. Zo hard dat mijn ballen naar binnen worden gezogen, door mijn lichaam omhoog schieten en terechtkomen in het darmkanaal van de Plutonella.
Ze stijgt op, vliegt naar de dunste Plutonella en poept mijn ballen uit in het hoorntje. Deze begint passievol aan mijn ballen te likken. De andere twee kijken haar verwachtingsvol aan. Na een ferme lik gilt de Plutonella vrolijk.
De Plutonella’s vliegen naar mij toe en beginnen overal over mijn lichaam te wrijven met hun lichamen. Op de plekken waar hun lichaam het mijne raakt, veranderen ze in warme gel, die lijkt op zachte honing. Ze smeren mij in en sabbelen om de beurt aan mijn ballen, als een fantoompijn voel ik het gebeuren tussen mijn benen.
De rest heb ik verdrongen. Ik hoop dat mijn verhaal de ogen opent. En een lans breekt voor mannen die ook slachtoffer zijn geworden van soortgelijke experimenten. Je wordt als man zo moeilijk serieus genomen.
