Het zijn de laatste strohalmen van onze jeugd. Onze fantasieën, onze helden van weleer, onze vlucht naar prachtige avonturen in een universum waar meisjes zo schaars waren dat de enkele exemplaren die er rondzwierven steevast prinses of krijgster waren.
Het zijn tastbare stukjes herinnering aan de collectie die jij had, en die van je vriendjes. Het spel is verdwenen – de adoratie zal er niet minder om zijn. We koesteren deze figuurtjes omdat we ons in een oogopslag kunnen verplaatsen naar de tijd dat we geen enkele verantwoording of uitleg nodig hadden om het bezit er van te verklaren.
Jullie zien poppetjes, stukken speelgoed die al lang in een doos op zolder hadden moeten staan. Oude onzin die geen plek verdient in een huiskamer en kinderspul dat al helemaal niet pontificaal in een kast in de woonkamer hoort, open en bloot voor visite. Jullie fronsen je voorhoofd tot kreukels en sissen dat zulk kinderachtig gedoe niet hoort bij een volwassen vent. Jullie hebben het mis.
Trots blijven ze daar staan. De He-Mannen, Luke Skywalkers, Captain Americas, Hulken en ettelijke dozijnen figurines afkomstig uit de wondere wereld der videogames, tekenfilms of series. Action figures die tezamen een van de pijlers van ons mannelijke bestaan vormen. Een stukje verkapte identiteit dat tegenwoordig schuilgaat achter een overhemd en een hypotheek. Een vlucht naar een parallel bestaan waarin we draken doden, vijanden verslaan en ons rijk beschermen. Oude poppetjes, maar net zo goed nieuwe.
Welk verhaal zit er eigenlijk achter dat versierde dienblad met die vijf identieke theelichthouders van de Bijenkorf? Heeft je Boeddhabeeld van de Xenos mooie avonturen met je beleefd? Kijk je met weemoed terug naar de tijd dat die keramische vaas met Chinese inscriptie je urenlang bezig hield?
Los van het feit dat vrouwen altijd zeiken dat Barbie een soort van onhaalbaar ideaal was en wij tegen He-Man opkeken en ik drie maanden straf had omdat de kat dood ging toen ik er op ging zitten.