Het is uiterst vreemd dat ik dit ga zeggen. Maar misschien vormen die vermaledijde Verenigde Staten inderdaad wel het beste land ter wereld.
Vanzelfsprekend is het bloedverziekend irritant als men dat zelf hard blaaskaakt, nog meer is nationalisme het soort triviale flauwekul dat er daar met de paplepel wordt ingeslagen, waarbij landgenoten je wijsmaken dat juist die nationale identiteit het meest wezenlijke op deze planeet is. Wat een heerlijke onzin.
GROOTS!
Toch neemt dat niet weg dat dit land iets doet met een mens, iets dat dat ik nergens eerder voelde. Het gevoel van onaantastbaarheid, grootsheid en alle andere clichés die we kennen over ‘Murica’: ze zijn waar. Dit land ís groots en in zekere zin onaantastbaar. Natuurlijk kun je ze raken, dat zagen we op 9/11, maar kapot krijgen lukt niet.
Samen sterk
Ik zag landen waar de gehele volksaard veranderd was door geweld, onrust en oorlog, maar nooit zoals hier. De Verenigde Staten zijn constant in oorlog met iedereen en z’n moeder en honderdduizenden vielen reeds voor volk en vaderland. Ook binnen Amerika is al sinds Vietnam kritiek op die bemoeizuchtige houding, maar zij die dienden, zijn helden en worden geëerd om hun bijdrage aan een veiliger Amerika. Dat de recente invallen in Irak en Afghanistan de hele wereld eerder destabiliseerde dan dat het iets goeds teweegbracht, moet je voor het gemak even vergeten. Daar gaat het niet om. Het is dat gevoel, dat warme, saamhorige gevoel.
Want deze mensen probeerden in ieder geval hun land te beschermen, het enige land ter wereld waar men ongestoord vrij mag zijn en blijven, dat is: zolang debiele, agressieve morons zich geen weg weten te banen naar de macht. In tegenstelling tot de softe, onszelf ten gronde richtende lauwe broekpoepmentaliteit waar we in Europa zo goed op varen, betekent dat hier: stand your ground.
‘Jeej, weer een landelijke discussie’
En tsja, dat gaat gepaard met blind nationalisme, agressiepolitiek en een naar binnen gekeerde blik maar heeft over de jaren wel een natie gecreëerd waar niks onmogelijk is, in plaats van het kapotgereguleerde Nederland, met haar kleinzielige burgers, ruggengraat van een weekdier, preutse lafheid (want zo liberaal en progressief zijn we niet), onze eeuwige zucht naar erkenning als kabouterland en die obsessieve drang naar #ophef om wederom een landelijke discussie aan te jagen over iets volstrekt futiels.
Vechten?
Liever boeren dommigheid dan elitair snobisme, denk ik dan, want al die mensen met hun opgefokte moraal op steroïden, schaapachtig meedeinend met de massa, denkende dat ze bijzonder zijn: het is zo vermoeiend. Als ik daarvoor moet vechten als de Russen komen of de pleuris uitbreekt in Europa, dan kun je me beter nu alvast arresteren wegens desertie. Ik begin die zure Céline steeds meer te begrijpen wat dat betreft.
En voordat u nu zegt ‘ja maar boze jongeman, dan ga je toch lekker daar wonen?’: maybe I will. Dank voor uw aandacht en succes met EU-betutteling, genderdiscussies en zwarte piet-geneuzel die voor deze week ongetwijfeld weer op de rol staan. Ga ik ondertussen smerig veel ongezond eten en Lynyrd Skynyrd luisteren.
Hou ook van jullie!
Liefs,
Je B.
