Privacy is een raar begrip. Vroeger had ik een dagboek, meer een soort journaal. Ik was behoorlijk bang dat iemand dat ooit zou lezen, dus had ik het document verstopt tussen de program files op mijn computer. Het idee dat iemand mijn ongestructureerde gedachten zou kunnen lezen, vond ik maar niets.
Bijna iedereen heeft het dagboek van Anne Frank op school moeten lezen. Hoewel het een goed inzicht geeft in het leven van iemand die ondergedoken is in de Tweede Wereldoorlog, bekroop me het gevoel alsof ik iets las wat helemaal niet voor mij was bedoeld. Iets waarvan ik bij het dagboek van Bridget Jones veel minder last had.
Mijn privacy is me heel wat waard. Ik heb Orwell’s 1984 gelezen. Een totalitaire staat die alle burgers aftapt en beïnvloedt lijkt mij persoonlijk niets. Toch is het iets waarmee je tegenwoordig te dealen hebt. Al het internetverkeer wordt getapt en gelogd. Hetzelfde geldt voor je telefoongesprekken. Wie jij wanneer hebt gebeld, moet inzichtelijk gemaakt worden als justitie daarom vraagt. Maar ook waar en vanaf welke mast je mobiel is aangestraald.
Er ligt een wetsvoorstel dat de bevoegdheden van de Nederlandse geheime diensten uitbreidt. Alle communicatie, elke vorm moet onderschept en gelogd worden. De MIVD en AIVD mogen niet alleen metadata preventief onderscheppen, ze mogen ook actief hacken. Als er een pc of telefoon van een derde gebruikt moet worden om bijvoorbeeld WhatsApp, IRC of Telegram te kraken, dan mag dat.
Dit alles uiteraard in de strijd tegen terroristen. Maar wanneer we al onze burgervrijheden, het recht om te vergaderen, het recht op communicatie en het recht op privacy preventief opgeven in de hoop dat hiermee een aanslag kan worden voorkomen, hebben de terroristen dan niet al gewonnen? Als de angst regeert? Ik heb niet zoveel te verbergen maar ik wil niet hoeven te bewijzen dat ik niets te verbergen heb.
Als dit wetsvoorstel geaccepteerd wordt, is elke Nederlander automatisch een terreur-verdachte. De overheid zal alles netjes loggen en vastleggen. De overheid en ICT, dat gaat zo zelden fout. We zijn dadelijk allemaal allemaal een beetje Anne Frank. Misschien dat er over een paar generaties huiverend in onze dagboeken wordt gelezen. Hopelijk wordt er dan wel wat van geleerd.
