Het is niet gelogen. Anouk kende ik alleen van het tietenlied. Een Nederlandse stoere zangeres met een goed lichaam en een rauwe stem, ze zong vaak in het Engels.
Maar ze raakte me nooit. Dat kwam omdat de teksten nogal generiek waren en met name niet op mij van toepassing. Nu heeft ze een nieuw nummer: Dominique. Ik zweer het, voor het eerst in de vaderlandse geschiedenis wil ik dat een nummer over mij gaat.
De manier waarop ze zingt; blues maar met een soul twist erin. Ik krijg er kippenvel van. En ik heb echt alle reden om haar niet bijzonder te vinden. Maar als ze zo zingt dan wil ik alleen maar dat ze over mij zingt. Echt. Tekstueel valt er misschien wat op aan te merken maar dat vergeet je als ze je meesleept met haar stem. Serieus. Het is echt voor het eerst sinds Doe Maar dat de Nederlandse popmuziek een impuls krijgt op deze manier. (hierbij zijn Osdorp Posse, Extince en Opgezwolle niet meegenomen)
Elke man in Nederland wil dat Anouk zo over hem zingt. Nu ken ik toevallig een Dominique ( niet dé Dominique) en die gast heeft al ruim 14 dagen een belachelijk grote smile op zijn bakkes terwijl zijn leven helemaal geen reden biedt tot lachen. Maar echt, wie wil dit nu niet. De liefde verklaren in een nummer is sowieso bijzonder, al hebben Marco Borsato en de Kast het verkwanseld tot gemeengoed. Maar de manier waarop ze het doet is hetgeen wat haar bijzonder maakt. Ze stelt zich kwetsbaar op, ze zegt dat ze kapot gaat als hij met andere wijven hangt. Wij denken allemaal: Dominique, doe dat niet. Ze zingt het zo vol gevoel dat je gewoon hoopt dat het echt is, je hoopt dat het blijft.
Normaal gesproken zijn liefdesliedjes ronduit te zoetsappig voor woorden en dus per definitie klote. Het is het domein waar de top-40 in grosssiert. Wansmaak alom. Echter wanneer Anouk het doet, in het Nederlands, denk ik echt dat ze het meent. Dan loopt het kippenvel over mijn rug. Ik vind het niet eens erg. Ik kom er openlijk voor uit. Ik houd van Anouk en zij houdt van Domique.
