Sinds ik een rijbewijs heb laat ik het openbaar vervoer links liggen. Maar mijn kinderen vinden de trein magisch, dus moest ik eraan geloven. Mijn vrouw maakte online NS-pasjes aan en vol goede moed paradeerden wij dagen later richting treinstation. Gelukkig had ik mij slecht in de huidige procedure ingelezen.
Op het station aangekomen gingen de deuren van onze trein al open. We konden gelijk instappen, ware het niet dat ik eerst mijn pasje moest activeren, geld erop moest zetten en vervolgens moest inchecken. Drie keer, want de pasjes van de kinderen wachtten hetzelfde lot.
Ik had niet het idee dat het NS-systeem geheimen voor mij zou hebben en vol goede moed begon mijn queeste tot activeren. Ietwat gehaast, want de conductrice stond al te kijken of ze kon vertrekken.
Activatie van mijn pas bleek lastiger dan gehoopt. Sterker nog; het wekte een rijkelijke hoeveelheid agressie op. Zeker toen de kinderen begonnen te krijsen dat ik moest opschieten omdat de trein ging vertrekken.
Mijn held van de dag bleek de conductrice. Kalm activeerde zij voor mij de pasjes. Rustig tilde ze de kinderen de trein in. Vriendelijk kalmeerde ze mijn vrouw door te zeggen dat ook zij thuis zo’n man op de bank had zitten. Een heldin. Dat was ze.
Terwijl de trein het landschap doormidden spleet bliepte de conductrice onze pasjes.
Ze boog zich naar voren. Rustig doch dwingend fluisterde ze memorabele woorden in mijn oor.
“Mensen van uw leeftijd hebben dat vaker hoor, dat ze dingen niet meer snappen.”
Bovenstaande gebeurtenis heeft drie jaar geleden daadwerkelijk plaatsgevonden.
Inmiddels ben ik 37 en ligt mijn NS-pasje in de lade van het dressoir te vergelen.
