De pizza margherita is eigenlijk helemaal geen pizza. Het is een fundering waar dingen bovenop moeten. Lekkere dingen, die de pizza definitie geven en avontuurlijke namen als ‘quattro stagioni’ of ‘vesuvio’. Waarom een pizza margherita steevast bovenaan het menu van een pizzeria prijkt is een raadsel waar geleerden met een bovengemiddelde smaakontwikkeling zich al eeuwen over buigen.
De Italiaanse koningin naar wie de basispizza ooit is vernoemd, was een vrouw van weinig smaak. Zoekend naar een lokale Napolese versnapering kreeg ze een platte gebakken deegschijf, voorzien van een laagje tomatenspread, strooikaas en blaadjes basilicum. Vrouwen die dat bestellen schuwen het avontuur. Mannen die hun eerste date meenemen naar een pizzeriaatje en hun afspraakje een margherita horen bestellen weten direct: dit gaat ‘m niet worden.
Wie tegenwoordig bij een willekeurige pizzeria een margherita besteld, krijgt iets wat huilend vanuit de doos lijkt te smeken, ‘waar is de rest dan?. Het is schraalheid troef waar ze je in Napels direct voor in een vulkaan mieteren. Het is alsof een zaak met heerlijk belegde broodjes een kale, droge boterham aanprijst alsof het de normaalste zaak van de broodjeswereld is. Het is een ‘frietje zonder’, een hoorntje zonder ijs of een tosti zonder ham en kaas. Mensen die een pizza margherita bestellen zouden subiet een corrigerende tik moeten krijgen, aangevuld met een doe-het-zelf pakket bestaande uit een breed assortiment pizza toppings.
En als je helemaal een fantasieloze Hollandse boer bent, laat je er maar bonen en een gehaktbal op klappen…