Ik kom ze te pas en te onpas tegen. Het lijkt zelfs alsof ik er in mijn huidige burgerlijke staat overmatig mee word geconfronteerd. De één nog mooier dan de ander. Zoetsappig als een overrijpe perzik, vol overrompelende hartgevoelens, smekend om dat verliefde onderbuikgevoel. Ze zijn werkelijk óveral, compleet onwenselijk maar helaas onvermijdbaar: love stories.
Mijn vriend X werd bijvoorbeeld onverhoopt verliefd op – om wat voor reden dan ook – onbereikbaar meisje Y, een relatie die gedoemd was te mislukken. Het paar was wanhopig maar uiteindelijk kwamen ze toch bij elkaar. Het kostte ze weliswaar hun oude levens, maar die prijs was het waard. Tot het moment dat X erachter komt dat Y een schizofrene, nymfomane psychopate met syfilis was.
Maar dat doet er nu niet toe.
En zo stuitte ik onlangs op een artikel over meneer Mahanandia, een arme sloeber uit India. Als straatkunstenaar in Delhi tekende hij het portret van een Zweedse dame en viel bijkans compleet voor haar charmes. Maar Lotta moest terug naar huis en geld om haar na te reizen had de onbemiddelde man niet. Mahanandia kocht daarom voor een dollar een oude fiets en trapte de hele vijf maand durende trip van India naar Zweden – ondanks de barre omstandigheden – stevig door. Bij aankomst was hij half dood en waren zijn ballen door al het gefiets voorgoed tot waardeloze theezakjes vermorzeld. Maar: ze zijn nu wél getrouwd. Hoe schattig.
Ik zie het mij niet meer gebeuren. Wat een offers voor enkel de liefde. En dat alles om uiteindelijk, na een lang en gezapig leven, naast elkaar in de kist te mogen liggen. Maar een bed zonder begeleidend lichaam is ook maar een chronisch halfleeg bed.
Dat vonden ze in Japan ook en daarom maakten ze daar speciaal voor ons hetero-solo-mannen Roxxxy. Een prachtige vrouw met ideale maten: 55 kilo, 170cm lang, met pronte borstjes en een geweldig lichaam. Huid en achterste als de eerder genoemde perzik, betoverend zwoele ogen, alles omsluitende lippen, én in staat om een door jou gewenst animerend gesprekje te voeren. Maar ze kan ook gewoon haar kop houden. Ja, ze kan zelfs ‘hard to get’ spelen als jij daar toevallig zin in hebt.
Ze heeft geen soa’s, vreet je niet arm, zit niet onderuitgezakt in jouw joggingbroek op jouw bank, plamuurt je badkamer niet vol met haar verzorgingsmiddeltjes, wordt niet zwanger en blijft je trouw zolang jij dat wilt. Als je haar even zat bent, kun je haar zelfs met een gerust hart uitlenen, zonder angst dat ze meteen verliefd wordt op je maat. En ze kost maar 6000 euro, waarschijnlijk heel wat minder dan wat je aan de nodige cadeautjes en andere inpalmkosten (denk aan sjieke etentjes, stedentripjes, bioscoopbezoekjes, glijmiddel en rozenbossen) voor een levend exemplaar kwijt bent.
Maar wat schetst mijn verbazing: nu vraagt men zich daadwerkelijk af of wij dit moeten willen. Een grootschalig onderzoek wordt nodig geacht, want: “Wat willen wij dat ze doet en zegt? Wat gaan we inprogrammeren? Alles is mogelijk, maar de vraag is of het ook wenselijk is.” Nou, bij deze wil ik de heren onderzoekers best wel even uit de brand helpen: ja hoor, dat willen wij! Alles is wenselijk.
Ik ga alvast mijn eigen romantische Roxxxy love story schrijven. Fantasie zat.
