Mannen kijken naar tieten. Altijd. Ook kijken mannen naar benen, billen, buiken, lippen, hoofden en als je als vrouw geluk hebt, kijken wij ook naar de kleur van je ogen. Maar vooral staren wij naar tieten. Jouw tieten.
Mannen hebben het echter onderling niet veel over de tieten van een willekeurige collega. Vreemd? Nee hoor. Niet meer. Iets met emancipatie enzo. En dat vrouwen een stuk mondiger geworden zijn. Of manager van een roedel mannen.
Maar als het decolleté dan tóch ter sprake komt, dan gaan we los.
“Die Jopen van Ingeborg zijn goed zichtbaar in die blouse, ofnie?”
“Jezus, ik dacht dat ik de enige was die het opviel, maar jij hebt ze ook niet in je achterhoofd zitten, die ogen van je!”
“Jongenjongen, wat een knoppen zijn dat zeg. Daar wil ik mijn gezicht tussen drukken en dan heel snel op en neer gaan.”
“Of ff flink droogneuken met die harde broekpaling van me.”
“Vindt ze lekker jongen, dat weet ik zeker.”
“Echt he? De hoer.”
Samen: “HOER! HOER! HOER!”
“Jij nog koffie?”
“Nee, doe maar thee, ik krijg een bierbuik.”
“Prima. Quinoakoekje erbij?”
“Lul.”
Meer is het niet.
Niets meer dan grootspraak tussen twee mannetjes die heel even het bloed van hun hersenen laten wegtrekken richting het andere kopje. Precies zoals dat gebeurt als een jong meisje van 25 met minirok en strakke taille voorbij paradeert. Wij mannen hijgen met een halve erectie, tillen haar zware multomap, halen thee en lachen heel hard om haar stomme grapjes. En als ze uit het zicht is bluffen wij om het hardst in welk standje we haar schraal maken.
Maar rond 17.00u rijden we massaal naar onze eigen vrouw. We kijken GTST mee en masseren haar rug, in de hoop dat we zelf een keertje verwend worden. Maar we weten wel beter.
Misschien volgende week.
Of de week erop.
Met geluk mogen we op eerste kerstdag er overheen, als ze teveel witte wijn gedronken heeft.
Zondagochtend; voetbal met de mannen.
1 ½ Uur doen we ons stinkende best om onze buik in te houden en daarna gaan wij douchen.
11 Piemels zwiepen om het hardst om een straal warm water op te vangen. We lachen om de besneden lul van Hassan, we helikopteren met de pielemuis alsof wij nijlpaarden zijn die moeten poepen en we gillen dat hij in stijve toestand toch zeker vier keer zo groot wordt en dat de dochter van de voorzitter dat kan weten, de hoer.
Samen: HOER! HOER! HOER!
Allemaal om onze onzekerheid over de lengte, de breedte en de grootte te maskeren. Voor niets. Als we Ingeborg moeten geloven.
Sterker nog; zij schreef een blog over hoe vrouwen over piemels praten.
En da’s best lullig.
Walgelijke kortzichtige seksist. Wat een woordenkunstenaar, zeg. Werk eens aan jezelf. In plaats van lullige verhaaltjes ter meerdere eer en glorie van je ego te bedenken.
Wat vind je moeder ervan?