Laatst ontdekte ik Youtube.
Ik keek naar de dagelijkse strapatsen van Enzo Knol. Maar De Knol kon mij niet boeien. Ik zocht op Pink Floyd. Kijken of Youtube mij kon verrassen met voor mij nog onbekende muziek van mijn favoriete band. Dat is niet gelukt.
Wel zag ik dat er volledige muziekalbums op de videopagina staan.
Ik startte een digitale reis die mij tot emotioneel hoopje nostalgie zou transformeren.
Uiteraard begon ik met Floyd.
Maar ook met oud werk van Genesis. Toen Peter Gabriel nog achter de microfoon stond. Van daaruit kwam ik op solowerk van Phil Collins. Mr. Collins heeft een bijdrage geleverd aan Q’s Jook Joint van Quincy Jones, een van de beste albums ooit gemaakt. Bono hijgt er ook nog een stukje op. Meteen maar even Rattle and Hum van U2 geluisterd. Die band speelde -in mijn herinnering- een briljante liveversie van “Until the end of the world” op een live album van Greenpeace, genaamd Alternative NRG.
R.E.M. deed daar ook op rocken.
Over Rock gesproken; even Metallica intikken. Dat leverde mij een extra paar uur genot op.
Oude, nostalgische gitaarplaten; zou Type o Negative er ook op staan, op dat vermaledijde Youtube?
Verrek!
Dan moet Therapy? niet ontbreken, op mijn nostalgisch eenpersoonsfeestje! Waar is de paprikachips? Of zal ik een bak kebab bestellen?
Ik genoot. Ouderwets tijd voor mezelf.
Na de lekkere harde gitaarklanken moest ik nog doorgaan met Faith no More. Maar ook The Red Hot Chili Peppers, System of a Down, The Rollins Band en Sepultura heb ik opgezocht.
Daarna gaf ik mijn oren rust. Ik ben tenslotte geen twintig meer.
Ik sloot af met Eels, Deus, Zita Swoon en Radiohead. Om uiteindelijk te eindigen met Amused to Death van Roger Waters.
Zo nostalgisch als een bejaardentehuis die “De Fanfare” weer een keer in de videorecorder stopt sloot ik internet af.
Ik had genoten. Intens.
Tegelijkertijd besefte ik mij dat mijn muzieksmaak mijn leeftijd verraadt. BAM! Terug in de realiteit. Terug in het nu.
Ik hou van muziek die bijna allemaal uit de vorige eeuw stamt. Muziek van nu? Ik zou het niet weten. Niet de alternatieve zooi dan. Ik ken alleen dat wat de standaard radiozenders draaien. Alternatiever dan Giel Beelen wordt het niet voor mij. Ja, Rise a Thousand ken ik natuurlijk, maar die basgitarist vertelde mij laatst persoonlijk dat hij tijdens een nummer de grip op zijn snaar kwijt was. Bij nader onderzoek bleek er onder zijn nagels nog een beetje poep van zijn zoontje te zitten. Rockers worden oud. En dus ik ook. Een prachtig voorbeeld krijg ik van Phil Collins die zijn oude platen opnieuw uitbrengt en zichzelf daarvoor opnieuw heeft laten fotograferen.
Ik schrok mij kapot.
Neemt niet weg dat dat Youtube een hartstikke leuk medium is waar nog veel op te ontdekken valt.
Na mijn muzikale herontdekkingsreis sliep ik niet. Ik dacht aan alle muziek die ik nog wil gaan zoeken. Oude troep voor de jongeren, maar voor mij een wereld van herkenning.
Zet ik Radiohead op, dan sta ik weer op Torhout waar Tom York naar een regenboog loenste en waar een naakte Flea van de Peppers met één ros op zijn snaren alle stroom van het festival liet ontploffen.
Of ik zit in een heel groot stadion naar Sting te kijken. Ergens achter een pilaar, want we hadden eigenlijk geen geld om kaartjes te kopen. Op de bonnefooi naar Ahoy, zwarte kaartjes halen om naar Pink Floyd te gaan, in 1994. En die kaartjes kostten mij destijds 150 gulden. Een belachelijk laag bedrag als je dat afzet in de huidige tijd.
Als 14-jarig puistje voelde ik mijzelf stomdronken toen ik op een festival van Veronica naar “De Raggende Manne” keek. Totdat een volwassen bezoeker mij vertelde dat er alleen maar alcoholvrij bier geschonken werd.
Dus heb ik serieus broodnuchter naar Melissa Etheridge geluisterd en vond ik het nog goed ook?
Gaaf!
Vet is een modern woord. Ik durf het niet meer in mijn mond te nemen. Ik gebruik nog steeds het woord “gaaf”.
Sowieso word ik veel te dik.
Met je vet.
De hele nacht heb ik in mijn bed liggen malen.
Vooral ook omdat ik in mijn hoofd de overstap maakte naar humor. In mijn hoofd speelden er weer hele scenes van The Young Ones af. Of van Bottom. En dan vooral de theatershows. Absolutely Fabulous. De Liveshows van Eddie Murphy! Zou Spitting Image nu ook nog grappig zijn? Fawlty Towers?
Wat te denken van films die nooit meer op dvd verschenen zijn? Zoals bijvoorbeeld “The Park is Mine”. Of. Of. Of.
Het wordt laat vannacht. Deze oude zak gaat joetjoepen. Ik zweer het.
Sjizzel.
Of zoiets.
