Photo by Annie Mole 
Mannen vinden vrouwen onbegrijpelijke wezens. Ik ken geen enkele man die instemmend knikt als een vrouw voor de derde keer zichzelf omkleedt, vraagt of de jurk haar dik maakt, welke schoenen ze aan moet “of toch liever laarzen, open schoentjes of Uggs”, zichzelf prikt met een eyeliner, anderhalf uur onder een douche staat of bij de frietboer een salade zonder dressing bestelt. Met een glaasje water.
Een man denkt praktisch. Wij hebben hooguit twee paar schoenen waarvan één paar regenlaarzen. We hebben drie broeken, vier shirts en eventueel een net pak voor bruiloften en crematies.
Water drinken wij alleen als we te hete pepers eten.
Om er vervolgens achter te komen dat dit niet helpt.
We kijken naar de vrouw. We staren naar de rondingen van de serveerster of de te leuke secretaresse. We fantaseren over vrouwen die we op tv zien verschijnen. Al op jonge leeftijd masturberen we bij het bladeren in een catalogus van een willekeurig lingeriemerk. We veroveren een vrouw voor een avondje plezier en als we echt ons best doen blijft zo’n vrouw een paar weken plakken.
Maar begrijpen doen wij de vrouw niet. De onverklaarbare waterval aan woorden, de spontane huilbuien, het altijd maar willen oreren over gevoelens, de eeuwige honger naar knuffels. De wil om een prinses te zijn, ook al zijn ze al ruim de magische leeftijd voorbij dat je in sprookjes gelooft.
Mannen snappen niet dat vrouwen onderling kunnen vloeken en tieren over hun eigen vent, maar poeslief zijn als ze weer thuis komen. Mannen kunnen niet bevatten dat vrouwen thuis kilo’s chocolade kunnen kanen, maar in een restaurant liever konijnenvoer knabbelen.
Wat de man niet snapt maakt hem gek. Want iets niet snappen is niet praktisch.
Dus doen wij alles om erachter te komen hoe zoiets nu werkt. Zo’n vrouw.
We voelen er eens aan. We likken het. We stoppen er eens iets in. We vloeken er tegen en we paaien het met lieve woordjes.
Gewoon om er achter te komen hoe zoiets erop reageert.
Al doende leert men, dus ook de gemiddelde man. In ieder geval snapt hij uiteindelijk een groot deel van de nukken van zijn eigen vrouw.
Want als een vrouw uiteindelijk besluit om bij een man te blijven ontspant ze zich. Dan laat zij zichzelf zien zoals zij is.
Weg mysterie.
Want een vrouw poept.
En boert. Vrouwen kunnen, net als mannen, gewoon op een bank zitten en naar een tv staren. En daarbij chips vreten. Of chocolade.
Vrouwen zitten in hele roze huispakken op zondagmiddag in een Glossy te staren, of ze kapen ineens de Playstation. Want Lara Croft is vrouw, dus best cool. Ze hangen kotsend boven de wc als ze weer eens teveel witte wijn hebben gezopen. Ze gillen vanuit de douche dat ze botergeil zijn en dat er een lul in moet.
En dan snapt de man het: een vrouw is een vent zonder broekpaling.
Gewoon maar een mens.
Wil je het mysterie man begrijpen? Klik hier.
Ik was het helemaal met je eens, tot je ging afronden….want:
” De onverklaarbare waterval aan woorden, de spontane huilbuien, het altijd maar willen oreren over gevoelens, de eeuwige honger naar knuffels. ”
Dit stopt niet, nooit. En de wens dat mannen zich maar moeten aanpassen aan hun emotionele instabiliteit (en zelfs verlangen dat hij daarin mee gaat, the horror), maar niet willen begrijpen èn aanvaarden dat wij denken in oplossingen.
Dus mooie poging, rottige afronding.
De vrouw is beslist geen vent zonder broekpaling.