‘Hoe oud is u?’, vroeg ik op een feestje aan de niet onaantrekkelijke, maar reeds behoorlijk op leeftijd zijnde dame, waarna zich een uiterst onaangenaam discours ontspon, met allerlei vinnige, onderduimse stekeligheden.
De klassieke fout: je mag een ‘dame’ blijkbaar nooit ofte nimmer naar haar leeftijd vragen. Volstrekte wáánzin, wat mij betreft. Ontken je als vrouw je leeftijd, dan verloochen je een deel van je leven. Mijn devies: wees als vrouw trots op élk jaar dat je van De Voorzienigheid hebt gekregen en op ieder klein rimpeltje dat je als gevolg van de geleefde jaren, op je gelaat hebt zien verschijnen. Elke minieme plooi is een verhaal op zich, allen tezamen vormen ze een landkaart, waarop duidelijk zichtbaar de route die je hebt genomen, in je leven.
Bron: Wikimedia
Niet, overigens, dat de door mij aangesproken dame al beschikte over een extreem gekreukelde landkaart. Ik schatte haar een jaar of achtenveertig, doch haar gelaat was praktisch zo glad en strak als natte babybilletjes, vers uit bad. Toch kwam ze in opstand, vanwege mijn klassiek impertinente vraag, en de redevoering die daarop volgde.
Zij verborg zich onder de dekmantel van een onbekende, te raden leeftijd; ze benodigde een ‘leeftijdsparaplu’ om onder te schuilen. Wat had er allemaal plaatsgehad, in haar leven? Waarom kon zij niet trots zijn op elk jaar, iedere maand, dat zij leven ‘genoten’ had? Soms begreep ik vrouwen niet. Ze vormden ‘de andere kant’: de andere sekse, met volledig van de mannenwereld afwijkende zienswijzen, met betrekking tot leven en liefde, loutering van het lichaam en de ziel, ten gevolge van het verstrijken der jaren.
Om haar te plagen besloot ik de ‘leeftijdsloze’ vrouw in mijn gedachten ‘ouwe vrijster’ te dopen. Deze terminologie bezigde ik uiteraard niet richting haar: één faux pas per dag is zelfs voor mij méér dan genoeg.
Tegenover haar besloot ik mij niet geheel zonder ironie te behelpen met het bekoorlijke woord ‘jonkvrouwe’. Gelukkig kon ze hier de humor wel van inzien. Toch heeft het nog drie lange relatiemaanden geduurd voordat ik haar leeftijd te weten kwam. Ja, het klikte uiteindelijk tussen ons. Met mijn aanvankelijke schatting van achtenveertig zat ik er niet ver naast. Hoe oud ze werkelijk is? Doet er niet toe. Lees de landkaart van haar gezicht, zou ik zo zeggen:
Een landschap, gepenseeld met nauwelijks bewolkte hemelen en uitgestrekte, groene grasweiden, bevolkt door hier en daar een plukje loom grazend vee.
Daar, in die wereld, is het nog geen spitsuur.
Laf, om mee te gaan in haar weigering van leeftijdsduiding.
Gewoon totale onzin dat er niet naar leeftijd geïnformeerd zou mogen worden. Emancipatie/feminisme…….al weer ontkent.