“Pap, waarom vindt mama jou eigenlijk zo ontzettend onaardig? Dat bén je toch helemaal niet?”
Die vraag komt met enige regelmaat terug en ik moet elke keer opnieuw bedenken wat ik erop ga antwoorden.
Meteen daarop volgt steevast de volgende zin: “Oké, je bent soms wel chagrijnig en je werkt de hele tijd, maar onaardig ben je niet…”
Mijn eerste conclusie is een makkelijke: ik werk (zwoeg) te veel en ik ben blijkbaar vaak strontchagrijnig. Naar mijn mening klopt daar geen bal van: we lachen regelmatig hier in dit huis; aan humor geen gebrek. Ik werk wel veel, ja, maar niet té. Baan is belangrijk. En ik werk ook veel thuis (mijn lieve baas laat me), dus ik bén er wel als ze me nodig hebben. Hieraan valt te werken; quality time moet je nog altijd zelf vrijmaken. Niemand anders die het voor je doet.
Mijn tweede conclusie is een moeilijkere: mijn ex haat me klaarblijkelijk nog steeds. En ik weet eigenlijk niet eens zo goed waarom. Zíj verliet mij, niet omgekeerd. Zíj vond mij een oersaaie kloothommel en voelde zich door mij zwaar ondergewaardeerd. Niet omgekeerd. Zíj zette haar twijfels om in die finale breuk tussen ons. Niet omgekeerd.
Waarom is ze dan nu nog steeds zo kwaad op me? Ze heeft een nieuw, enerverend leven met een nog nieuwere, haar aanbiddende vriend (een lamme zak, maar dat is vast een subjectief oordeel). Ze heeft haar lang begeerde loft in het centrum (nou ja, die loft is van hem, maar zij mag er ook wonen). Ze heeft de onfeilbare liefde en eeuwige trouw van de kinderen, want moeder. En ze heeft mijn spaargeld. Dat ook.
“Wat zegt mama dan, waardoor jij denkt dat ze mij zo onaardig vindt?”
Fout.
Foute vraag.
Dat mag je niet vragen als ex. Een absolute no go. Toch stel ik hem, tegen beter weten in. Lichtelijk masochistisch, want dat wat ik te horen kan krijgen, zou wel eens pijn kunnen doen.
“Dat mag ik niet zeggen van mama.”
En daarmee heb ik het meest pijnlijke antwoord te pakken, dat ik kon krijgen.
Maar je bent vast wel goed genoeg voor haar om maandelijks geld te storten…
De haatcampagnes die vrouwen voeren over de rug van hun kinderen zijn zó veel voorkomend, dat je niet anders kunt concluderen dat het vrouwvolk ultiem haatdragend is, terecht of onterecht maakt ze niet uit, zij zijn altijd slachtoffer.
En ja, er zijn uitzonderingen, mijn ex is niet zo.
Ik denk niet dat mijn ex een uitgesproken haatcampagne via de kinderen voert. Ik denk wél dat ze nog erg gefrustreerd is en soms dingen zegt, die ze – in het bijzijn van ‘t kroost – beter niet had kunnen zeggen.
Ik denk ook niet dat het ‘vrouwvolk’ ultiem haatdragend is of altijd in de slachtofferrol kruipt, maar ik denk wél dat liefde en haat dermate dicht bij elkaar liggen, dat de sprong van de ene emotie naar de andere maar een hele kleine is. Een sprong die door verlating (actief dan wel passief) in de hand gewerkt wordt.
Ik zou bijna willen zeggen: “Ik hoop ook nog eens zo’n aardige ex te mogen hebben.” Maar ik heb liever toch eerst weer ‘gewoon’ een leuke, beminnende partner, bij wie ik mijn eigen fouten mag corrigeren voordat de liefde in haat omslaat.
Zo ironisch deze stukjes altijd. Ik verlaat mijn man juist vanwege zijn gebrek aan communicatie, diepgang & gezonde humor. Terwijl ik wél genoeg aandacht, stomende sex én een Iphone 6 kreeg.
Oké, en omdat hij het een half jaar lang buiten de deur deed. Maar dat terzijde.
ow een iPhone 6! Dat had ik moeten haar dus moeten geven i.p.v. die Nokia-baksteen…
Kan zijn dat ze de dingen mist die jullie wel hadden… en alleen maar naar de slechte dingen geeft gekeken… dat wat ze nu heeft ook niet alles is en toch net dat ene ding mist wat ze wel bij jou had… ik ben zelf ook gescheiden (eigen keuze) maar ik krijg ook allemaal haat en shit over me heen… Hoop gebeurt en laat het maar toe… beide een eigen leven maar nog die haat…. waar de negatieve woorden vandaan komen zal je nooit weten… mits je met een omweg toch je antwoorden krijg…. blijf je zelf en probeer een vader te zijn en geen vriend zoals je ex… echte ouders die als nog respect hebben voor elkaar gebruiken hun kinderen niet… en geloof me vrouwen kunnen hard zijn en als het ze niet zint toch de kinderen gebruiken… afsluiten en doorgaan… bewijs het tegendeel… moet ik ook bij de kinds doen van me nieuwe vriend
Dank je voor je mooie reactie, Wendy. Ja, de andere kant is er ook altijd. Ik probeer inderdaad steeds dat beetje respect te bewaren maar af en toe is dat best moeilijk. We blijven dus maar gewoon ons best doen, omwille van de kinderen. Het is wat ‘t is.