Angstvallig probeert ze mee te komen maar haar korte benen kunnen de snelheid nauwelijks bijhouden.
Ze is moe. Heel moe. Maar ze kan niet rusten. Ze mag niet rusten. Doorgaan. Anders raakt ze straks mama ook nog kwijt.
Haar boers en haar vader is ze verloren. Toen ze op het station kwamen werden de mannen van de vrouwen gescheiden en naar een ander kamp gebracht.
Ze heeft er om gehuild. Zo onopvallend mogelijk, achterin de wagon.
Met haar moeder slaapt ze in een klein bed. Er zijn simpelweg niet genoeg bedden beschikbaar; zoveel mensen.
Eten is er nauwelijks. Ontspanning is ver te zoeken. Daarbij gaat alles in een zeer strak schema. Want orde moet er zijn. Anders wordt het helemaal een chaos.
Haar moeder wil nog weleens een beetje eten geven. Maar daardoor is mama erg afgevallen.
Toch neemt ze telkens het eten dankbaar aan. De honger is slechter te hebben dan het schuldgevoel.
De meneren in uniform kwamen een kwartier geleden. Ze moesten zich opstellen in rijen.
Ze staat naast mama. Aan de andere kant staat een meisje van ongeveer 18. Een mooi meisje, vindt ze. Aan haar uiterlijk te zien komen ze uit dezelfde regio. Ze zou in de bloei van haar leven moeten zijn, maar haar ogen zijn doods. De blik van honger en slapeloosheid.
Het jonge meisje steekt haar vingers in de palm van haar moeder, zodra de rij in beweging komt. Zo goed als het kwaad probeert ze het tempo bij te houden.
Als ze dreigt achter te raken voelt ze de hand van het meisje naast haar. Het geeft haar net dat beetje kracht om het laatste stukje te overbruggen.
Achter haar sluiten de zware deuren zich.
Een stem vertelt dat de dames zich mogen douchen.
Daar heeft ze zin in. Het zand zit tot in haar wimpers, zo vies is ze.
Dankbaar trekt ze haar kleding uit. Ze vouwt haar gestreepte trui netjes op. De gele ster prijkt fier bovenop de kleine stapel vieze kleding.
als ze vol verwachting de doucheruimte betreedt hoort ze nog net het geluid van de deuren die op slot gedraaid worden.
Ik weet niet wat je met dit stukje wil bereiken, als het maar niet het vergelijken/geijkstellen is van de holocaust met de vluchters en gelukszoekers van nu.