Een been een baard

30-11-2015 door Fritz de Roo

Vroeger was de vrouw met baard nog een attractie op de kermis. Mensen besteden nu liever hun geld aan de schiettent, alwaar ze zich een heldhaftige David Michael Hasselhoff wanen. Of zijn vrouwen in deze moderne tijd (by the way: zijn levende mensen niet altijd in de “moderne tijd” of spraken mensen in 1892 over “deze ouderwetse tijd”?) een dusdanig lustobject geworden dat geen enkele mannelijke sterveling het in zijn kop, bestaande uit de mandibula (onderkaak) en het cranium (bron: Wikipedia), haalt om nog aan te kijken tegen een vrouwmens met een baard? Of zijn het de vrouwen zelf die anno 2015 afzien van een dergelijke vertoning alvorens zij worden aangezien voor hipster of moslims-extremist? (En nog los van de vraag welke van twee erger is; is dat nog een baard?)

Wordt een baard gezien als symbool van kracht en mannelijkheid? Ja. Maar wat maakt dat uit? Volgens Wikipedia is een symbool “een teken waarbij geen natuurlijke relatie bestaat tussen de representatie van het teken en de betekenis die ermee wordt uitgedrukt.” Wanneer men in de geschiedenis gebruik is gaan maken van symbolen, is net zo onbekend als de acteur die in Bassie en Adriaan de rol van B2 vertolkte. Al is dat geen vergelijking die waterdicht is, want B2 werd in Bassie en Adriaan door twee acteurs gespeeld. Omdat de acteur die in het eerste seizoen B2 speelde, meer geld wilde voor het vervolg, is Aad van Toor overgestapt op de tweeling broer van de acteur. “Vertolken” is hier een geestige woordkeuze omdat B2 in de tv-serie van Bassie en Adriaan doof was. Maar goed, even terug naar de symboliek.

Geen man zal het dus anno 2015 is zijn mannenbrein halen om naar een vrouw met baard te gaan kijken. Maar dan vrouwenbenen! Hunkeren mannenogen niet naar de vleselijke stelten waarop de wiegende heupen van manninnen rusten? In 1912 wisten de mannen al raad met deze lichaamsdelen. Niet alleen was een vrouw met baard een bezienswaardigheid in die tijd, ook een zichtbaar vrouwenbeen kon rekenen om veel belangstelling. In de eerste nachtclubs die ons land aan het begin van de twintigste eeuw rijk was, was een ontbloot vrouwenbeen dan ook een ware attractie. Maar wat wil je ook! Er bestonden in die tijd nog helemaal geen Sega-spelcomputers of actiefiguurtjes van The Love Boat. En in het openbaar droegen de zedelijke vrouwen allemaal rokken tot aan hun hiel. Voor een sierlijk vrouwenbeen moest je als man dus wel naar zinnenprikkelend etablissement. Als je in de stad woonde, waren die nog op loopafstand te vinden. Indien je uit de provincie moest komen, diende je met de fiets of met de paardentram een afstand te overbruggen. Heren uit de provincie die hun hormonen maar moeilijk de baas konden, verkozen dikwijls de paardentram ten einde zich tijdens de rit alvast te verlekkeren aan de benen van de trekkende knol.
De mannen zaten op stoeltjes voor het podium. Het enige wat in de donkere ruimte nog te zien was, was de brandende kaars op het podium. Een vrouw ontdeed zich van haar rok en sprong vervolgens met blote benen over de kaars. Een verlichte glimp van het vrouwelijke lichaam deed de mannenharten sneller kloppen.

In tegenstelling tot een baard, heeft een vrouwenbeen zo’n 100 jaar later, weinig aan populariteit ingeboet. Let wel: het gaat hierbij wel op een vrouwenbeen dat nog aan de rest van de lichaam vastzit. In Moskou waren rond 1900 ook nachtclubs waar luidruchtige drinkebroers konden zien hoe een afgehakt vrouwenbeen over een kaars werd heen gesmeten. Dit gebruik was erg streekgebonden en werd al snel verboden. Vanaf dat moment keken ook Russische mannen enkel nog naar het mooie been van een vrouw die over de kaars springt, vaak hinkelend.

Zou het dus al met al geen goed idee zijn om het vrouwenbeen terug als attractie te brengen op kermissen en festijnen? De klandizie bij dergelijke evenementen kan zo weer danig worden opgekrikt. En welke vrouw zou er problemen mee hebben als haar manlief ter vermaak eventjes gluurt naar een springende kuit? Zolang het been nog aan de vrouw vastzit, lijkt het mij ook geen doorn in het oog van de moderne feminist?