Maanden hebben ze apart geslapen. Ze haten elkaar.
Morgen is het zo ver. Dan is het definitief. Om een intense periode nog enigszins fatsoenlijk af te sluiten hebben ze besloten om voor de laatste keer met elkaar te eten. Zonder ruzie te maken.
Verloren zitten ze tegenover elkaar. De bakjes van de Chinese rijsttafel staan als scheidsrechters tussen hen in. Veel hebben ze niet te zeggen. De pijnlijke stilte is veelzeggend.
Het wordt haar teveel. Ze wijkt haar blik af en haar schouders beginnen te schokken.
Hij weet zich geen raad. Minuten lang zit hij zwijgend tegenover haar. Totale onmacht.
Dan doet hij wat hij jaren geleden had moeten doen.
Hij staat op, loopt naar haar toe en slaat een arm om haar heen.
Ze antwoordt. Ze boort haar hoofd in zijn borstkas en ze laat haar emoties varen. Onwennig huilt hij mee. De knuffel wordt steviger. De emotie intenser.
Twee paar rode ogen kijken elkaar aan. Verontschuldigende glimlach.
Ze houden elkaar vast. De verstrengeling voelt vertrouwd. Zoals het ooit was.
Dan vinden lippen de mond van de ander.
Hij kust terug. Onwennig. Ongemakkelijk in het begin. Maar snel gaat het kussen over in intens zoenen.
Naast de eettafel vrijen ze. Voor de laatste keer. De herinnering aan de passie doet de wederzijdse haat voor even vergeten.
Niet veel later eten ze de rijsttafel. Ze halen herinneringen op. Buiten alle ruzies om hebben ze het ook leuk gehad. Net als nu.
Het is op. Klaar. Morgen gaan ze naar de notaris. Scheiden. Maar vanavond zijn ze nog even één.
Voor de laatste keer.

Zoenend stelletje