Credit: Agnieszka Kowalczyk / Unsplash.com
Geen idee hoe het met jou zit, maar de tijdlijnen van mijn Facebook, Twitter, Instagram en ettelijke nieuwsaanvoerlijnen slaan mij al een flinke poos murw met alles wat Star Wars is. Ik kan niet knipperen met mijn ogen of hats! daar komt het zoveelste visuele loopje met de sci-fi reeks voorbij. Van LEGO-dozen tot foto’s van bioscoopkaartjes, van profielfoto’s met een lightsaber tot honden met een zwarte cape om hun nek en van customized Xbox controllers tot aan Stormtroopers badjassen: werkelijk alles kotst het internet momenteel over me uit. Ik zit onder de Star Wars klodders en inmiddels begint het tamelijk zuur te stinken.
Als kind van de vroege jaren ’80 groeide ik er mee op. Ik koester warme gevoelens bij de originele trilogie, keek met een enerverende fascinatie naar de tweede trilogie en zodra ik hoorde dat er een nieuwe, zevende Star Wars film aan zat te komen, waar ook nog eens een karrenvracht aan personages van het allereerste uur aan mee zou gaan doen, was ik direct enthousiast. Was, inderdaad.
Deze week komt hij uit: Star Wars: The Force Awakens. De eerste recensies liegen er – terecht – niet om. Tenzij je stevig onder een steen verstopt zit, is er geen ontkomen meer aan. Werkelijk overal word je doodgeknuppeld met Stormtroopers, volwassen mannen in Darth Vader-kostuums en verslagen van uitgedoste fans in de meest uiteenlopende berichten. Vrijwel nonstop zie ik foto’s van Stormtroopers aan een ontbijttafel, R2D2 die achter een benzinestation tegen een prullenbak staat te zeiken of Chewbacca op een brommer. Echt, de lol is er af. Er is een ware overkill gaande die er voor zorgt dat ik helemaal klaar ben met die complete galaxy far, far away.
Bij de C&A liggen (overigens spuuglelijke) Star Wars onderbroeken. Crocs, het schoeisel dat door de hel werd uitgespuugd, heeft Star Wars-modellen. Er is chips met Star Wars smaak. Ik kan The Force loodvrij tanken en bij het afrekenen kauwgum scoren waar Yoda me vanaf de verpakking geniepig toelacht. Dat ‘ie een eind doodvalt, met zijn muppet-accent.
Ik heb sterk het gevoel dat alles maar gaaf gevonden moet worden. De devotie en massale omarming van de branded troep is een idolatie die aan krankzinnigheid grenst. Het zelfde soort fanatisme bespeur ik ook bij Jehova’s getuigen die op zondagochtend op de stoep staan of bij jihadis die met een zwarte vlag zwaaien en een boze vinger in de lucht steken. De felheid waarmee het hele gedoe door de strot wordt gepropt, is compleet doorgeslagen.
Deze week bereikt dit alles zijn zinderende hoogtepunt en klettert het klaarkomsel van alle Star Wars fanatici als een gigantische bukkake op ons neer. Je zou je heil bijna bij een stel Trekkies gaan zoeken. Bijna…
