Vrouwen roddelen. Zeker als ze in een groep bijeen zijn. En vooral als het onderwerp van de roddel niet aanwezig is.
Laatst zat ik tussen een voor mij onbekende roedel vrouwen. In een kantine van de zwemles aan het enige tafeltje dat voldoende zicht geeft op het zwembad. Daar zaten we naar ons dobberend kroost te staren.
De dames dronken thee en lieten mij met rust. Op zaterdagochtend half 9 ben ik doorgaans niet de meest benaderbare man. Ik slurpte sloten koffie en focuste mij op het zombiespel op de tablet van mijn net zo chagrijnige zoon.
In de roedel vrouwen ontbrak een moeder. Haar dochter was ziek dus de moeder zat thuis dekbedden te schrobben.
Alle kans om elkaar te vertellen wat zij van de dame in kwestie vinden.
Maar nu eerlijk.
De ontbrekende moeder heeft geen werk meer.
Haar vriend is eruit genaaid en het huis waarin zij woont is te duur. Daarbij is ze al over de veertig; een nieuwe partner vinden zal een onmogelijke queeste blijken. Zeker vanwege de penetrante lichaamsgeur die ze standaard met zich meedraagt.
Haar schandalig dikke dochter is het resultaat van de ultieme lijmpoging tussen haar en haar huidige ex-vriend. Een stuk krapuul dat zijn kerstballen achterna zit. Dat stuk vreten laat haar zitten met een veel te hoge hypotheek, geen werk en een misselijkmakend dik kind. De ex in kwestie is niets meer dan een hoop stront met een piemel eraan.
Aan de andere kant, zij heeft het er zelf naar gemaakt. Want van horen zeggen is ze een frigide doos eerste klas.
In gedachten tover ik de zombies op de tablet van mijn zoon om in de moeders aan mijn tafel.
Ik snij de tong eraf met mijn survivalmes. Ik laat ze vlakbij komen, om vervolgens een 9mm bullit de hersenen van het beeldscherm te laten splatten.
Want dat vrouwen roddelen is een feit.
Maar waarom op een zaterdagochtend, half negen?
Als vrouw die zelden met (groepen) andere vrouwen omgaat, niet herkenbaar. Zéker niet om half 9 ‘s morgens…