Mijn kerstcadeau kwam vroeg dit jaar!
Afgelopen week ging ik samen met mijn vrouw en mijn jongste Draak richting centrum. We moesten iets regelen en pas in de auto vertelde mijn vrouw dat ze daarna nog “even” de stad in wilde.
Anders was ik wel op de fiets naar de afspraak gegaan.
Lang verhaal kort; een uur later stonden we gedrieën in een hele grote kruidenierszaak. Drie minuten deed ik erover om alle schappen langs te gaan én om samen met Draak met de uitgestalde knuffels te spelen. Mijn vrouw stond te staren naar het onderste gedeelte van het begin van schap één.
Draak en ik gingen buiten wachten.
We verzonnen sprookjes. Over vlinderprinsessen en poezenelfjes. We dansten over de houten banken en we probeerden om de groeven in het trottoir niet te raken.
Een puber van ongeveer veertien jaar kwam op een prachtige, spiksplinternieuwe mountainbike ons omver rijden.
Dat leverde een dusdanige tirade mijnerzijds op dat hij zonder zijn fiets op slot te zetten de kruidenierszaak in vluchtte.
Vrolijk dansten dochter en ik verder. Maar nu werd de mountainbike in het verhaal betrokken. Op deze tweewielige koets trapte de lakei de zeemeerminnenkoningin naar het Paleis van de Eeuwig Bloeiende Rozen om te trouwen met de Prins van het Elfenrijk.
De veertienjarige puist rende de winkel uit. In zijn handen een grote zak Engelse Drop.
Het alarm begon te loeien. Ik blokkeerde de weg richting zijn – spiksplinternieuwe- mountainbike. Grote ogen staarden mij aan voordat hij zich resoluut omdraaide en verdween tussen het winkelend publiek.
Wat een geluk!
Aan het pislinke kassameisje vroeg ik een pen, wat papier en plakband:
Ik heb niets meer gehoord.
Deze kerst ga ik lekker fietsen. Op mijn kerstcadeau.
Briljant!
Tranen van het lachen.