Vandaag gaat ze naar de stad. WinterWonderLand is geopend. Zo noemen ze de baan van kunstijs die ze tijdelijk hebben neergelegd, middenin het centrum.
Naast de schaatsbaan staan blokhutten. Daar kan je snert kopen. En warme chocolademelk. Maar ook zijn er blokhutten waar je geborduurde kerststerren, shoarma, kleding of verse stroopwafels halen kan. Nostalgie op een kwart vierkante kilometer.
De eerste kerstdag was het maar stil.
Haar kinderen vergaten om haar te bellen. Dat is niet zo erg. Mensen hebben het zo druk, tegenwoordig. Ze moeten zo veel.
Ze probeerde om zelf contact op te nemen, maar ze kreeg de voicemail.
Bij de open haard slurpte ze ‘s avonds haar kopje tomatensoep. Niet veel later viel ze in slaap.
Vanmorgen ging de telefoon. Het was haar dochter. Wat was ze blij om haar stem te horen.
Haar dochter moest met grote spijt mede delen dat ze het niet gingen redden om langs te komen. Want er moest nog vanalles geregeld worden.
Teleurgesteld hing ze op.
Ze zette alle borden terug in de kast, vouwde het chique tafelkleed weer op en ze gooide de luxe kerststol in de kliko.
Heel even zat ze in haar stoel, bij de open haard.
Toen besloot ze dat ze haar kerst niet liet verpesten door kinderen die het druk hebben.
Fier trekt ze haar winterjas aan en pakt ze haar rollator uit de gang. Ze zet koers naar WinterWonderLand.
Daar gaat ze de rest van de middag zitten. Kijken naar de schaatsende jeugd en hopen dat ze ooit haar kleinkinderen mag zien schaatsen.
Ze bestelt een glühwein. Ook al is het pas twaalf uur. Het is tenslotte kerst, en plannen heeft ze toch niet meer.
Twee uur later koopt ze een paar verse stroopwafels. Die zal ze vanavond eten, als avondmaaltijd. Ze zal ze bovenop een beker warme chocolademelk leggen zodat de stroop wat vloeibaar wordt.
Want dat vond haar man zaliger altijd zo lekker.
Die opa deed het handiger, door zijn overlijdenskaart naar zijn kinderen te sturen…?