Veel vaders hebben ermee te maken gehad; een vrouw die aan het bevallen is.
En veel vaders hebben geen idee hoe ze moeten omgaan met de situatie. Geef een gemiddelde man een moersleutel en een motorblok en je hoort hem dagen niet. Stuur de man de wildernis in met alleen een survivalmes en een bolletje wol en hij Rambo’t zich richting bewoonde wereld.
Maar een puffende vrouw met een hoofdje tussen haar benen maakt van de man het ultieme zwakke geslacht.
Met ondergetekende als grootste minkukel.
Mijn vrouw is twee keer bevallen en beide keren probeerde ik uit alle macht de situatie te ontvluchten.
De eerste keer werd de bevalling ingeleid. Als man ben je dan getuige van allerlei handelingen die je normaal gezien alleen associeert met seksuele pret, maar die nu alle plezier voor de komende maanden het kopje doet indrukken.
De bewuste dag had mijn vrouw een uren durende weeënstorm. Helse rug-, bekken- en weet-ik-waar pijnen.
En ik zat naast haar bed. Met grote angstige ogen en mezelf telkens afvragend of het gepast was om nog een sigaret te gaan roken.
De dienstdoende zuster sprak mij verwijtend toe en dwong mij om mee te puffen en de rug van mijn vrouw te masseren. Nou vooruit dan, morde ik. De muts zag niet dat voor mij zo’n ervaring óók hartstikke vervelend is. En wie masseert mij? Nou?
Precies.
Niemand.
De tweede keer beviel mijn vrouw thuis.
Toen de verloskundige alles in gereedheid bracht wilde ik obsessief een goede gastheer spelen. Zorgen voor koffie en thee en de daarbij behorende krakelingen. Die ik met alle liefde en plezier wel even ging bakken. Middenin de nacht.
Weg van dat bed. Weg van het gegil van mijn vrouw.
Ik kreeg daar de kans niet voor. Ook nu kreeg ik te horen dat ik mee moest puffen en de rug moest masseren. Ook nu kreeg ik het verwijt dat ik niet zo suf moest vluchten, maar er voor mijn vrouw moest zijn.
En wederom morrend pufte ik mee.
Beide verhalen worden nog steeds op elk verjaardagsfeest smalend verteld door mijn vrouw en zowat iedere aanwezige moeder vult haar verhalen aan met haar persoonlijke ervaringen. De morrende mannen gieten een paar liter bier in hun mik of, in mijn geval, storten zich op de paprikachips en de blokje kaas met zilverui.
De eeuwige conclusie van de eega’s: “als je er iets in stopt, wees dan ook een vent als er iets uit moet.”
Dus, aanstaande vaders, hoe ga je om met een vrouw die aan het bevallen is?
Vergeet jezelf.
Jij bent niet belangrijk. Jij kan gemist worden. Dat kind komt er. Met of zonder jou.
Maar besef je dat jouw reputatie voor de komende decennia nú gevormd wordt.
Zet je trots opzij. En je angst. Wees er voor je vrouw. Doe wat je gevraagd word. Zonder enig spoor van twijfel of gemor.
En geniet de rest van je leven van alle jaloerse blikken van de mannen die dat niet hebben gedaan.
