De marketingafdeling van Simson is er goddank al die jaren afgebleven, van het rood-witte reparatiedoosje met de drie bandenlichters, een rij plakkertjes, ventielslang, schuurpapier en het tubetje solutie.
Ik heb de fiets op de kop gezet en draai wat aan het wiel. Bij elke omwenteling komt het vrolijke felrode kopje van de punaise voorbij. Op het moment dat ik hem met mijn nagel uit het rubber heb gewurmd, besef ik dat ik nu ook de locatie van het lek kwijt ben. Geen nood, als ik straks de band door een teiltje water haal, geeft die onverbiddelijk zijn geheimen prijs. We zullen wel eens zien wie hier kan plakken. En hoe snel.
Mevrouw Pasquali zal paf staan als ik binnen recordtijd met een kneiterharde achterband voor het raam verschijn. Ik draai het ventiel los, leg het apart en pak de bandenlichters uit de doos. Systematisch werken nu en niet alles tegelijk doen.
Ik schuif een bandenlichter met de kromme kant onder de buitenband. Die moet eerst in zijn geheel over de velg worden getrokken om vervolgens de binnenband als een lege darm naar buiten te kunnen trekken.
Er zit een uitsparing aan de andere kant, waarmee je het metalen hefboompje onder druk aan een van de spaken vast kan haken, zodat je met de volgende bandenlichter weer een stukje verder kan.
De kunst is om met zo min mogelijk bandenlichters de buitenband vrij van de velg te krijgen. Die handigheid scheidt de klungelaars van de fietsenmakers.
Ik voel een zuchtje wind langs mijn voorhoofd strijken als de eerste bandenlichter met een droge tik vanaf de spaak wordt gelanceerd en tien meter verder tussen de struiken belandt.
Even rustig nu.
Zo, binnenband vrij, beetje lucht erin, teiltje is overbodig, tijdverlies. Ik hoor het sissen als ik met mijn oor langs het zwarte rubber ga. Schuren, solutie uitstrijken, voorgevormd plakkertje erop, even drogen, band erin, oppompen, klaar. Ik heb een mooie tijd neergezet.
Op het moment dat ik de fiets weer om wil draaien, hoor ik iets piepen. Voorzichtig zet ik het rijwiel neer. Het kan niet, maar toch is het zo. Zienderogen verandert mijn fiere strakke band weer in een zieltogend misbaksel.
Drie gaten later ligt er een mozaïek aan plakkers over het rubber. De punaise heeft zich door mijn gewicht op de fiets aan meerdere kanten door de band geboord.
‘Ik wilde al een Amber Alert doen uitgaan’, zegt mevrouw Pasquali fijntjes als ik drie uur later in de vallende schemering voor het raam verschijn.
Ik doe er het zwijgen toe, maar fiets nog even een rondje. Met losse handen.
Want dat kan ik ook.
