Volgens recent onderzoek vinden veel mannen dat hun vrouw of vriendin zeurt, zuigt en zanikt. Ze herhaalt zijn minieme onvolkomenheden, blaast deze op tot enorme proporties en komt terug op futiliteiten die hij allang vergeten is of waar hij niet meer aan herinnerd wil worden. Waarom toch?
Dat ligt aan haar samenstelling. Het geheugen van een vrouw is meedogenloos, kent een oneindig aantal terrabites, de bestanden zijn gevarieerd en direct oproepbaar, de inhoud is punctueel geordend en ruim geïllustreerd met aansprekende voorbeelden. Dat had ze destijds nodig tussen al die wildbeesten op de savanne.
De man is machteloos tegen deze evolutionaire voorsprong.
Zijn werkgeheugen is zoals zijn sokkenla.
Alles wat hij niet direct nodig heeft, raakt verstopt, verloren en zoek.
‘Maar je zou toch… je had toch… je zou eens wat meer… dat hadden we toch afgesproken?’
‘Afgesproken’.
Vrouwen interpreteren een afspraak in de relationele sfeer als een feit waar op gerekend mag worden, terwijl het instemmend gehum van de man vooral bedoeld is om daarna met rust gelaten te worden, zodat hij met belangrijker dingen verder kan.
Belonen helpt! Mannen zijn absoluut niet te beroerd om opgedragen taken uit te voeren of – in het uiterste geval – op eigen initiatief hun onderbroek in de wasmand te deponeren. Maar ze willen daar dan wel voor geprezen worden: ‘Gezellig dat je meegaat’ of ‘Goed dat je daaraan denkt’. Het is zo’n kleine moeite.
Als ik vroeger als klein Pasqualietje mee had geholpen met het naar achteren brengen van de vaat, voegde mijn Brabantse oma mij geregeld toe: ‘Ge zijt een bovenste beste’.
Kijk, ze zei niet: ‘Als je nou het bestek binnen alvast op het bovenste bord had gelegd dan hoefde ik het hier niet uit te zoeken’.
Aan de andere kant, herinnert mevrouw Pasquali mij bij het verlaten van ons pand voortdurend aan (auto) sleutels, portefeuille, telefoon, boodschappenbriefje, en heeft mij daardoor meermalen voor een smadelijke terugtocht behoed.
Toch ruikt de man in mij ‘kritiek’ en gromt met de deurklink in zijn hand: ‘Ja natuurlijk, denk je soms dat ik dement word?’
‘Nou, je vergeet wel veel de laatste tijd.’
‘ Oh ja, wat dan?’ kom ik nog even strijdlustig terug.
Niet doen…!
Ik ben wel blij dat je met dit stuk onze superioriteit erkent. Dank 🙂
Volgens mij is het tegendeel juist het geval. Tenzij je ‘Ze herhaalt zijn minieme onvolkomenheden, blaast deze op tot enorme proporties en komt terug op futiliteiten die hij allang vergeten is of waar hij niet meer aan herinnerd wil worden. Waarom toch?’ als compliment voor de vrouw ziet..
Ja hoor, waarom niet? Zijn we goed in. *grijns*
Schaan je je niet? Heb je geen enkel greintje zelfrespect? Dit is het probleem van mannen vandaag de dag. Ze zijn geconditioneerd om te geloven dat het vrouwelijk brein beter is dan het onze. In normaal taalgebruik; dat ze slimmer zijn dan wij.
Echter als je naar de geschiedenis kijkt wordt deze mythe volledig ontkracht. Wie heeft de uitvindingen gedaan die de mensheid vooruit hebben geholpen? Dit waren allemaal mannen!
Trouwens als een vrouw zeurt duidt dit op een probleem met je capaciteiten om een relatie te leiden. Dan moet je maar eens bij jezelf checken of je ballen er nog zitten.