Koos Postema

13-02-2016 door Pasquali

‘Ja hoor zo kan ie wel weer, Koos Postuma’, voegt mevrouw Pasquali mij regelmatig toe.
‘Het is Postéma’, werp ik tegen.
‘Voor mij is het Postúma’, houdt zij vol.

Een verbastering die de afstand weergeeft die zij in acht wenst te nemen tot relieken uit vroeger tijden. Groot geworden met ‘Achter Het Nieuws’ en ‘Een Groot Uur U’, slaakt zij een kreet van afschuw, iedere keer als onverwoestbare Koos als tafelgast bij Matthijs aanschuift. ‘Daar is ie weer!’

Mevrouw heeft het niet op belerende betweterige oudere mannen die er een gewoonte van maken hun kennis over een onderwerp zo langzaam en zo bréééééd mogelijk uit te smeren. Zoals het laatste restje pindakaas uit de pot over de gehele snee verdeeld moet worden.

Koos en ik, we zitten samen in haar strafbankje.

Maar heeft ze een punt, vraagt u? Nou ja, sinds ik geen klassen vol pubers met omgekeerde petjes meer voor mijn neus heb, is zij mijn enige gehoor.

Bovendien denk ik na al die jaren nog steeds met anderhalve-cents-informatie indruk op haar te kunnen maken. De oneindigheid van het heelal, kwantummechanica, de kredietcrisis, Sylvie en Sabia, u noemt maar een onderwerp en alles wat ik er zojuist van opgestoken heb, probeer ik zo helder mogelijk uit te leggen.

Vooral de toon die ik bij mijn exposé aansla, valt niet in goede aarde; Ik galm.

Mijn woorden schijnen een ouderwetse nadruk mee te krijgen, en de ennen aan het eind van een zin doen denken aan hoorspelacteurs uit de jaren ’50. Ook de manier waarop ik van wal steek:
‘Wist jij dat…?’

Het schijnt allemaal reuze irritant te zijn. Reuze Postema.

Behalve als ik uit moet leggen hoe ik vind dat haar haar zit, dan ben ik juist weer te kort van stof. Vrouwen, ze zijn er nu eenmaal en we houden van ze.

Wist u trouwens dat 93 procent van alle vrouwen…?