Benno Laagendaal keek op van de operatietafel waar hij net een langwerpige incisie had gemaakt in de geschoren schedel van de heer Van Ottersum.
‘Pom, pom, diedeliedie pom pom… en ’n kroket.’
Hij moest toch ergens beginnen en bij de keuze boren of snijden, was de scalpel het meest voor de hand liggende attribuut geweest. Hij hield van de woorden en het commando:
‘Zuster, lancet, schaar, gaas, drain.’
Daarna was het aan hem en zijn weergaloze improvisatievermogen. Een verpleegkundige veegde met een tissue het zweet van zijn voorhoofd. En terwijl co-assistent Barry Lugenbosch het bloed afzoog, dat nu rijkelijk uit het hoofd van de patiënt stroomde, ontmoetten zijn ogen de helblauwe kijkers van zijn operatiezuster.
‘Jij bent…’ Benno keek op haar naamplaatje, ‘Cis de Vrijde. Wat ben jij vandaag een symfonie, Cis’, mompelde Benno vanachter zijn mondkapje. ‘Je ogen doen me denken aan de hemel boven de Friese weiden waar ik achter een eikenbossage een klein maar geriefelijk weekendhuisje bezit. Daar gaan wij vrijdag een liederlijk rendez-vous doorbrengen, wat jij?’
‘Bloeddruk daalt naar 40 over 75’, sprak Hendrik van Nielandt, de anesthesist lichtelijk ongerust.
‘ En de mijne stijgt’, grapte Benno terwijl hij Cis de Vrijde speels in het achterwerk kneep. Ze slaakte een verschrikt gilletje, maar bleef op haar plaats. Sterker nog, ze neeg zelfs een stukje in zijn richting.
Wat een leuke nieuwe dokter was dat.
‘Nu niet Cis, er is werk aan de winkel. Wat hebben we trouwens voor muziek vandaag?’ vroeg Benno in het algemeen. ‘Toch niet weer Frans Bauer? Ik wil wel een stukje Iglesias, kan dat?’
De co-assistent legde de afzuiger in een metalen bakje en spoedde zich naar de geluidsapparatuur.
’20 over 45′, mompelde Hendrik.
‘To all the girls I’v loved before’, zong Benno mee en boog zich opnieuw over de patiënt. ‘De Black en Dekker, Cis!’
Tot zover ging het goed, gewoon even wachten tot de receptie afgeleid was, dan twee deuren door, witte jas van de kapstok, een blik op het rooster, maskertje voor en je was Dr. Benno, invaller voor Dr. van Beuningen.
Maar nu opschieten en wegwezen, voor de echte neurochirurg binnenkwam. Straks het UMC. Benno hoopte op een blindedarm, lekker kliederen.
