Papa’s zijn altijd de sjaak. Want vaders zijn een prima mikpunt voor hoongelach. Papa’s zijn namelijk klunzerig, dom, grappig en veel te dik.
Papa is alles wat je niet straffeloos tegen mama zeggen kan.
Bij mij is het niet anders. Ik ben de sjaak. Altijd.
toen ik mijn vrouw leerde kennen was zij een hele lieve, timide en weinig assertieve vrouw. Een jaar later was zij meer adrem dan ik ooit zal worden en zal ik de rest van mijn leven het onderspit moeten delven als het gaat om snedige opmerkingen.
En toen kregen we kinderen.
Kinderen kan je kneden. Dat is het voordeel van die Draken.
Ik heb echter de fout gemaakt om de kinderen door mijn vrouw te laten kneden. Want vrouwen zijn pedagogisch veel meer verantwoord bezig dan mannen, was mijn gedachtegang.
Dat klopt overigens.
Als voorbeeld; mijn vrouw waarschuwt vooraf dat het pijn doet als je valt van die ene stoel die je op de bank hebt gezet en waarop je de handstand doet. Ik snauw de Draak toe dat ze dat had moeten incalculeren toen ze de stellage aan het maken was. Waarop mijn Draak snikkend vraagt wat incalculeren betekent en ik haar vertel dat ze dat maar aan mama moet vragen.
Mijn vrouw heeft de eerste jaren de touwtjes in handen gehad. En dat heeft ze in haar voordeel gedaan. Als het gaat om kiezen tussen papa of mama in netelige, doch komische situaties. Ik ben dus de sjaak. Voor de rest van mijn leven.
Maar ik geef mij niet zomaar gewonnen. Ik vecht terug. tot de laatste snik.
Ik stimuleer de Draken om mama terug te pakken. Zeker nadat mama papa weer eens op zijn nummer heeft gezet. Ik span tegenwoordig angstvallig de Draken voor mijn karretje en probeer uit alle macht om te ontsnappen uit de verbale houtgreep waarin ik al jaren verkeer. Het is een prestigekwestie geworden. En we geven beiden geen duimbreed toe.
Hoewel ik weet dat ik deze strijd niet winnen zal.
Mijn vrouw kreeg namelijk een masterclass van de grootmeester zelve.
Moi.
