Idols is weer begonnen. Elke woensdagavond op RTL5.
We zien, behalve een paar redelijk goed zingende kandidaten, voornamelijk hele lelijke kandidaten, verstoten van enige zelfreflectie. We zien sporadisch een presentator door het beeld banjeren en we zien de jury. We zien heel vaak de jury. En we zien voornamelijk die Martijn. Van Idols.
Bron: Facebook
De jury bestaat voor driekwart uit haantjes. Letterlijk. Schreeuwerige types die naam hebben gemaakt binnen de commerciële (muziek)wereld. Eva Simons is een wereldster. Want ze heeft met Will.I.Am gezongen. Jamai heeft zijn sporen verdiend door niet geheel onverdienstelijk in dienst te staan van de echte RTL4-sterren. Hij valt zo vaak in voor de A-statussen onder ons dat hij ook wel de Jari Litmanen van RTL genoemd wordt.
En uiteraard heb je Ronald Molendijk. De man die al decennia lang vooruitstrevend werk verricht binnen de dancewereld. Hij zal naar alle waarschijnlijkheid de toekomstige winnaar van Idols 2016 onder zijn hoede nemen. Deze man zie je een beetje vreemd naar zijn medejuristen kijken. Want hij is de enige die daadwerkelijk op zoek is naar talent.
“Wat zijn dat voor opzichtige types naast mij? Waarom hebben zij het voornamelijk over het uiterlijk van de kandidaten, en niet over de zangkwaliteiten? Ik zat hier toch om de nieuwe popsensatie van Nederland te ontdekken?”
Nee hoor. Da’s totaal niet belangrijk. Echt talent komt vanzelf boven drijven. Daar heb je geen talentenjacht voor nodig.
Idols draait om het vierde jurylid, Martijn. Die van de familie Krabbé.
Punt.
Martijn Krabbé heeft direct zijn stempel op het programma gezet. Hij is meer in beeld dan welke auditerende invalide gnoe ook. Hij speelt meer emoties dan Leonardo DiCaprio in The Revenant heeft laten zien. En hij heeft Twitter doen ontploffen tijdens de uitzending.
Want Martijn deed een beetje gek. Het was alsof hij doorgesnoven was. Of ADHD heeft. Of wanhopig probeert leuk te zijn. Alsof hij al zijn reacties acteerde.
Nep. Dat in ieder geval.
Martijn deed nep.
Maar ik wil het voor hem opnemen.
Want bijna niemand weet dat Martijn chronisch ziek is.
Martijn heeft Het Syndroom van Aanstelleritus B.
En da’s heel erg.
Zijn vader Jeroen lijdt er ook aan.
Maarten Spanjer verwoordde het nog niet zo lang geleden in de Nieuwe Revu: “Jeroen (Krabbé) kijkt in de spiegel en hij vindt dat hij God ziet.”
Heel veel bekende Nederlanders lijden aan deze aandoening, maar nog nooit zijn de symptomen zo duidelijk in beeld gebracht.
Martijn ging onder de tafel zitten krijsen van het lachen, onderwijl pogend een glas water te drinken. Want dat genereert hilariteit en hilarische beelden leveren een item bij RTL Boulevard op. Wat aandacht genereert.
Martijn moest huilen toen een Ariana Grande Wannabe een liedje hijgend ad libte. Want tranen vermoeden emoties.
Bron: Wikipedia
En waar worden de vrouwtjes nu gruiziger van dan een man die zijn emoties durft te tonen? Nieuwe liefde genereert aandacht.
Martijn maakte een snedige opmerking tegen een auditant. “Talent is als een bochel; of je hebt het, of je hebt het niet.”
Bot. Heel bot. Dat genereert aandacht.
Hoewel collega Ronald ruim daarvoor al een snedige oneliner had ingezet. Mosterd na de maaltijd. Maar voor Martijn maakt dat niet uit. Zijn ziekte laat hem dit soort strapatsen doen. De aandacht zorgt dat hij zich gewild voelt. Als een soort drug.
Jij verwoord precies wat ik gisteren dacht. Ik vond het op een gegeven moment zo zielig worden dat ik heb weggezapt.
Echt talent heb ik nog niet gezien , behalve bij de eerste ( wat sullige )auditant.
Heel Nederland viel over die PSV-supporters heen die bedelaars vernederden. Vervolgens zit iedereen hier naar te kijken hoe mensen (kinderen nog) voor miljoenen kijkers vernederd worden en iedereen vind het leuk en niemand die wat zegt.