Ik lijk wel een wijf

01-04-2016 door Gabriël van Eekelen

Soms snap ik niet dat ik op vrouwen val. Ik lijk wel een wijf. En niet eens af en toe. Ik lijk zelfs maar heel af en toe een vent.
Sterker nog; mijn vrouw en ik denken dat wij het eerste heteroseksuele homo-huwelijk ter wereld hebben.

Als de katten een muis hebben gevangen gil ik vanaf de bank met opgetrokken knietjes moord en brand. Mijn vrouw pakt de levende muis met blote handen op en zet het arme beestje terug in het bos.

Op een doelloze zaterdagmiddag sta ik in de keuken te ploeteren. Niet om puike hompen vlees op een buitenkeuken te grillen, maar om prachtig gedecoreerde citroentaartjes te bakken. Tijdens het oppeuzelen grijp ik niet naar de slagroom omdat ik vind dat ik veel te dik word. Mijn vrouw spuit een extra toefje op haar punt.

Als ik begin te praten komt er een prachtig donker resonerend geluid uit mijn giecheltje. Maar dan wel met een klankkleur waardoor men denkt dat Maik de Boer zijn rozetjes aanprijst. Mijn vrouw en ik wandelen niet in gelijkende campingsmokings, maar we klinken wel hetzelfde.

Als ik wandel krijg ik opmerkingen over mijn eendenkontje. Het is zo’n bilpartij die naar achteren helt en tegelijkertijd meehupt met de heupen. En ik trek mij daar iets van aan.
Mijn vrouw geeft er een goeie tets op en sommeert mij om door te heupwiegen.

Ik zorg dat er worstenbroodjes zijn, dat er voldoende thee en koffie is en dat ze verder niets tekort komt terwijl zij de kastjes in elkaar schroeft.

In een winkel twijfel ik een eeuwigheid. Maakt dit truitje mij niet veel te dik? Ben ik niet te oud voor die kekke kleuren? Vervolgens struin ik de gehele boulevard af, om uiteindelijk terug te gaan naar de allereerste winkel en het veel te kekke truitje te gaan halen. Want ik ben het waard.
Mijn vrouw wandelt in de tussentijd langs de tablets, kijkt eens bij de games en knabbelt aan een lekkerbekje.

Ik word over 2 1/2 jaar veertig jaar. Ik vind dat verschrikkelijk. Het idee dat ik tegen de helft van mijn leven loop. Het gevoel dat ik officieel middelbaar word. Mijn kale hoofd, mijn rimpels, mijn striae en mijn steeds lager hangende buik. Mijn eeltvoeten, mijn slechter wordende ogen, mijn geler wordende tanden, mijn grijze borsthaar maar vooral de steeds harder groeiende neus- en oorharen. Ik walg van mij en mijn werkelijke leeftijd.
Hoongelach vanuit mijn vrouw. Het interesseert haar geen hol dat ik bijna veertig ben.

De weken voor moederdag ben ik aan het stressen omdat ik geen idee heb wat ik moet kopen of moet doen. En ik eindig altijd in een geheel verzorgde dag die begint met een ontbijtje op bed. Uiteraard met zelf gemaakte broodjes. Niet van die opbakmeuk.
Voor vaderdag krijg ik roze sokken die mij veel te klein zijn, maar die mijn vrouw perfect passen.

Ik lijk wel een wijf. Hoewel ik zelden TLC kijk. Wel 24Kitchen overigens. Dus het zit er wel degelijk in.

Tenminste, dat denkt mijn vrouw.

Regelmatig neem ik de Draken mee naar een speeltuin. Ik stuiter mee met de kids en schenk nul aandacht aan de bier drinkende alfa mannetjes die onderling ruziën over Ajax, PSV of een ander niets zeggend Curling clubje. Maar met een schuin oog staar ik naar de strakke moeders van meestuiterende andere Draken.
En de moeders staren naar mij. Geïnteresseerd.

Want ik ben de enige man die daadwerkelijk aandacht schenkt aan kinderen. Ik ben de man die met grote bulderlach bakken vol chips aanrukt. Ik ben die ene die mee kan praten over perfect gelukte taartjes. Ik weet hoe dokter Pol een kalf uit de foef van een drachtige koe trekt en ik kan zowat alle stemmetjes van elke willekeurige Disney klassieker nadoen. En dan goed. Niet zoals die autist die zichzelf haar man noemt.
Ik praat over vrijen, niet over neuken.
En ik krijg complimenten. En aandacht. Van vrouwen. Heel veel. Want ik ben precies dat wat hun eigen man mist; ik ben mezelf.

Trots geniet ik van alle vrouwelijke aandacht. En even voel ik mij geen wijf.

Hoewel ik nooit een echte vent zal worden.

Want ik kom altijd weer gewoon thuis.