Er is geen enkele rationele reden om naar het achtuurjournaal te kijken. Het nieuws is per definitie gedateerd, ik weet het allemaal al via Twitter. Ik erger me vooral aan de dingen die verzwegen worden. Voor achtergrondinformatie schiet televisie nou eenmaal tekort. Toch kijk ik nog geregeld. Vanwege Annechien Steenhuizen.
In de tijd dat ik met mijn ouders keek – natte haartjes, pyjama al aan – liftte het journaal nog mee op een waan van gewichtigheid. Niet alleen door mijn jongere leeftijd, maar vooral door het gebrek aan andere nieuwsbronnen, was het net of Henny Stoel alleen hele belangrijke dingen zei. Haar strenge juf-uitstraling paste helemaal in dat plaatje. Met Annechien hebben ze nu een prima eigentijdse slag te pakken.
Haar nonchalance rebelse look geeft wat tijgerbalsem. Met naaldhakken, strakke leren broek en hese stem, stoft ze het duffige instituut wat af. In verzorgingstehuizen staat het programma toch wel op, met slappe thee en mariakaakjes erbij. De aantrekkelijke presentatrice weet ook nog altijd ander publiek te lokken.
Tomboy
Als Annechien het na 20.00 uur voor het zeggen heeft, dan wordt het eeuwige gezeur in het Midden-Oosten aankleding voor haar sexappeal. Een aardbeving in Slochteren is achtergronddecor bij haar zwoele oogopslag. Met haar tomboyhaar weet ze van een gesprekje met Gerri Eickhoff, bij een benzinepomp aan de A27, een belevenis te maken.
Annechien mag me dan afleiden van het nieuws, ze blijft altijd uitermate professioneel. Zakelijk zonder kil te worden. Verleidelijk zonder hier haar best voor te hoeven doen.
Rob Trip doet het ook niet onaardig, maar die staat toch iets dichter bij de randfiguren om hem heen. Als hij een bruggetje maakt naar Gerrit Hiemstra, ga je daar als kijker geruisloos in mee. Zo’n zelfde overgang is met Annechien heel anders. Het is de inleiding naar het besef dat het bijna afgelopen is. Bijzonder jammer. Het geeft wel weer ruimte om op mijn mobiel te kijken. Wie weet is er in de tussentijd iets belangrijks gebeurd in de wereld.
