Op mijn bureau staat de schoolfoto van mijn Draken. Broer en zus poseren arm in arm, breed lachend.
Deze foto is nog maar een jaar geleden geschoten, maar ik herken mijn eigen kinderen niet meer.
Kleine kinderen worden groot. En snel ook.
Op de foto is zoon 6, dochter 5. Dochter is een echte kleuter. Zoon probeert stoer te kijken maar heeft er nog niet helemaal het gezicht voor.
Dit jaar is er een nieuwe foto. Zoon met hoed. Dochter met de wijsheid in pacht. Vindt ze. Maar beiden zijn ze volledig veranderd, qua uiterlijk.
Zoon is een vent geworden. Het kereltje zit op judo en dat maakt hem gespierd. Maar het geeft hem vooral meer zelfvertrouwen. En dat uit zich in zijn blik. Als een echte Nieky Holzken staart hij in de lens. Een grimas om zijn lippen. Meiden vallen als een blok voor deze jonge God.
Meneer heeft ondertussen humor ontdekt. Ter compensatie van zijn geringe lengte. Ik herken dat.
Met zijn grapjes laveert hij tussen zijn leeftijdsgenootjes door. Zo vermijdt hij opstandigheid door grotere jongens en hij krijgt aandacht van de leukste meisjes.
Dochter is kleuter af.
Haar bolle toet is volledig veranderd. Nu is zij een bloedmooie jonge meid. Als je in haar ogen staart, kijk je in een poel van wijsheid. Ze wil alles leren en ze heeft haar broer als voorbeeld. Daarom kan ze wat broer kan. Draak twee kan ook lezen. Ze kan ook schrijven en ze zal er koste wat kost voor zorgen dat zij alle tekeningen wel binnen de lijntjes kleurt. Want broer geeft daar niks om.
Lui. Een echte vent.
Dochter is verliefd. Op de stoerste jongen van de klas. Helaas voor haar is de stoere kerel te stoer om haar liefde te beantwoorden. Ook al heeft hij foto’s van mijn dochter op de koelkast geplakt.
Ik ben erg blij met deze situatie. Want dochter ziet daardoor niet hoeveel aandacht ze van de andere jongetjes krijgt. Voorlopig is het nog rustig aan de voordeur.
De kinderen worden veel te snel groot, denk ik als ik de foto uit de lijst haal. Ik plaats de meest recente foto en ontvang met trots de complimenten over de schoonheid van mijn kinderen.
Volgend jaar mijmer ik verder.
Er komt een tijd dat je hunkert naar het mijmeren. *spreekt uit ervaring*?