Begrijp me goed, op het gebied van klassieke muziek ben ik een absolute leek. Ik kan geen opus van een cantate onderscheiden. Maar een liefhebber, dat ben ik wel. Want je kunt heel goed ergens van houden zonder er verstand van te hebben.
Dus zit ik op zondagavond om tien over zes steevast thuis voor de televisie. Want dan is het tijd voor Podium Witteman. Voor mensen zoals ik is dit programma als balsem voor de ziel. Eindelijk weer eens aandacht op de televisie voor Beethoven, Rossini, Verdi en hoe ze verder allemaal heten mogen. Eindelijk een programma waar serieus geluisterd wordt naar een viool, een waldhoorn, een klavecimbel.
Geen heftige beats, geen opzwepende dj’s, geen alles verscheurende bassen, maar de intense ervaring van oude akoestische muziek. En het belangrijkste: alles is live. Niet alleen de musici treden live op, maar de gesprekken aan tafel zijn dat ook. Dat geeft natuurlijk de nodige beperkingen. Er lazert wel eens een lamp om, of iemand laat midden in een aria een blad vol koffie vallen.
De gesprekken gaan ook niet allemaal even goed. Muzikanten kunnen vaak beter musiceren dan praten en hun verhaal gaat soms alle kanten op. Dan zie je interviewer Witteman steeds feller kijken, getergd zoekend naar een opening om in te breken. Dat hoort er allemaal bij. Daar kun je aan zien dat dit echte mensen zijn, en echte muziek.
Witteman maakt het programma samen met Mike Boddé en Floris Kortie. Het is moeilijk te zeggen wie er enthousiaster is. Tijdens het programma spelen de drie elkaar continu de bal toe. Kortie brengt groot en klein nieuws dat soms maar terzijde met klassieke muziek te maken heeft. Boddé speelt magistraal piano en blijft maar zeggen dat hij er niks van kan. Witteman is de ervaren, belezen Bach-kenner die ons nu eindelijk eens wil uitleggen hoe het allemaal zit.
Alle drie zijn ze zo dol op hun onderwerp dat ze rond buitelen als kleine kinderen. Onder begeleiding van muziekgezelschap Fuse dartelt dit drietal door de wereld van concertzalen, opnamestudio’s en conservatoria. Vol verbazing doen ze de ene ontdekking na de andere, het ‘moet je nou eens horen!’ is niet van de lucht en elke muzikale gast wordt met gejuich begroet. Al dartelend en buitelend brengen ze de kijkers het nodige bij over klassieke muziek. We leren iets over muziekstijlen, over componisten uit de grijze oudheid, over moderne muziek en over instrumenten.
In elke aflevering richt Paul Witteman virtueel een monument op. Voor een componist of een muzikant, voor een bepaald werk of zelfs voor een muziekstijl. Nu is het mijn beurt. Ik richt een monument op voor Paul Witteman. Omdat hij op zijn oude dag nog aan een nieuw programma begint. Omdat dit programma niet gaat over de waan van de dag, maar over mensen met een echte passie. En omdat het zo heerlijk onvolmaakt is.
Zo. En straks allemaal kijken, om tien over zes, naar NPO 2.
Mooi stuk en meer dan terecht dat monument!