Afgelopen week was het weer zover: mijn vriendin was jarig. Jarig zijn is voor veel volwassen mensen niet meer wat het ooit geweest is. Waar we als vijfjarige vol enthousiasme probeerden om alle kaarsjes, die trots prijkten op de zelfgemaakte slagroomtaart van onze moeder, in één keer uit te blazen, laten we dit hele tafereel met taarten, kaarsjes en een hoop geblaas nu liever achterwege.
We vieren niet meer dat we een jaartje ouder worden, maar treuren zachtjes omdat we een jaartje dichter bij hangende oogleden en grijsachtige haren komen. Het leven kan soms een treurige aangelegenheid zijn.
Maar niet voor mijn vriendin. Mijn vriendin houdt namelijk net zoveel van haar 23e verjaardag als van haar 5e verjaardag. Wekenlang moet ik iedere dag aanhoren dat ze binnenkort jarig is. Hardop fantaseren over mogelijke cadeaus is een van haar favoriete bezigheden tijdens deze turbulente en spannende weken.
Als je vriendin tot de categorie vrouwen behoort die ‘met tomeloos verlangen uitkijken naar hun verjaardag en de bijbehorende verassingen en cadeautjes,’ dan weet je dat je het zwaar getroffen hebt. De lat ligt hoog en met een bosje rode rozen of een weekendje Scheveningen is de garantie op een goede afloop niet vanzelfsprekend.
Wat was ze in haar nopjes toen ze het cadeaupapier uiterst voorzichtig van haar cadeautjes afwikkelde. De gespeelde verbazing en blijdschap bij het zien van de cadeautjes, die ze allemaal netjes had gevraagd aan haar familieleden, is onderdeel van het verjaardagsritueel. Ze bedankte iedereen uitvoerig en eindigde haar bedankrondje met een dikke kus op mijn lippen. Haar glunderende gezicht sprak boekdelen. Ze was tevreden.
Ik was iets minder tevreden. Ik was blij voor mijn vriendin, aangezien ze ieder cadeautje dat ze had gevraagd in ontvangst had mogen nemen. Het probleem lag ‘m echter bij de gevraagde cadeautjes: een badkamerrekje, een champignonborsteltje, een kaasplankje en een Nicer Dicer. Inderdaad, zo’n ding waarmee je snel groentes als courgettes en paprika’s kunt snijden.
Over een maand ben ikzelf jarig. Ik heb maar twee dingen op mijn lijstje staan: een PS4 en Call of Duty. Ik staar angstig voor me uit. Mijn vriendin en ik zaten altijd op één lijn, maar het voelt alsof zij de huishoudelijke sprint heeft ingezet, terwijl ik er zuchtend achteraan strompel. Ik kan haar tempo niet bijhouden.
Ik sta nog in mijn huishoudelijke kinderschoenen terwijl zij een doorgewinterde huishoudster aan het worden is. Ze sorteert de shampoo en het doucheschuim op haar net geïnstalleerde badkamerrekje en borstelt champignons schoon terwijl ik verlang om al schreeuwend en scheldend zoveel mogelijk vijandelijke legertjes neer te schieten terwijl ik Call of Duty speel.
Prangende vragen en peinzende gedachtes houden me ’s nachts wakker. Moet ik meegaan met de huishouddrift van mijn vriendin en volgende maand ook een Nicer Dicer en een champignonborsteltje vragen? Of moet ik juist mijn onvolwassenheid waarborgen om een contrasterend effect tussen ons twee te bewerkstelligen?
Het is niet eenvoudig als je vriendin zich plotsklaps volwassen gaat opstellen, maar misschien dat ze daardoor volgend jaar eindelijk stopt met het vieren dat ze een jaartje ouder wordt, en begint met treuren omdat ze een jaartje dichterbij de hangende oogleden en grijsachtige haren komt.
“Ieder voordeel heb z’n nadeel” – zei een wijs man ooit.
Leuk om te lezen en op sommige punten erg herkenbaar! Erg gelachen om: Als je vriendin tot de categorie vrouwen behoort die ‘met tomeloos verlangen uitkijken naar hun verjaardag en de bijbehorende verassingen en cadeautjes,’ dan weet je dat je het zwaar getroffen hebt.