Havo 2, handenarbeid. Ik knutsel met veel geploeter en gesteun een miniatuur-voetbalstadion in elkaar. Ik wil het machtige San Siro van Milaan nabouwen, maar ik kom niet eens in de buurt van een bouwwerk dat ook maar iets wegheeft van een voetbalstadion, laat staan van San Siro. Toch ben ik er trots op. Het is namelijk míjn bouwwerk en dit kreupele miniatuurtje gaat mijn huidige onvoldoende voor handenarbeid opkrikken naar een verdiende voldoende.
Een klasgenoot ziet mijn bouwwerk, pakt het op en staart het bedachtzaam aan. Een moment later gooit hij mijn armzalige voetbalstadion door het lokaal, waar het roemloos uit elkaar spat tegen een stenen muur die daar toevallig stond. Ik raap de brokstukken snikkend op, lijm mijn gehavende bouwwerk weer aan elkaar en lever het in. Ik word beoordeeld met een 4.0. “Voor de moeite” – zegt ze.
Ik kijk mijn docent aan, en foeter: “dit is onrechtvaardig. Mijn stadion is misschien geen Doutzen Kroes in lingerie op een verlaten strand in Cambodja, maar ook geen verschrompelde Johan Derksen die in slaap gevallen is tijdens zijn saunabezoekje in Heerhugowaard.”
Het leven is oneerlijk. Onrecht, of jezelf onrechtvaardig behandeld voelen, is misschien wel de meest frustrerende en knagende emotie van allemaal. Onrecht is niet zomaar een emotie zoals boosheid of verdriet, het is meer dan dat. Onrecht is de generaal van een leger vol basale emoties. Onrecht blijft in ons hoofd rondsluipen als alle andere emoties al vertrokken zijn.
Tijdens de wedstrijd AFC Ajax vs. FC Utrecht van 17 april kwam de duivel himself met een valse glimlach om de hoek kijken. Klaar om zijn onrecht te spuwen over de beladen voetbalwedstrijd. Een onterechte penalty in de slotfase van de wedstrijd zorgde ervoor dat heel voetbal kijkend Nederland in rep en roer verkeerde. Ik was geen uitzondering op die regel. De salontafel maakte kennis met mijn gebalde vuisten en ik slingerde een aantal vergeten scheldwoorden het huis door. Ik denk terug aan die dag in Havo 2, waar mijn bouwwerk door het klaslokaal geslingerd werd. Datzelfde onrecht, diezelfde machteloosheid, diezelfde woede. Het komt allemaal terug.
Onrecht maakt de man boos. Onrecht maakt de mens boos. Onrecht in combinatie met voetbal maakt ons mannen echt woedend. Furieus. We sluiten zonder moeite onze ogen voor al het onrecht in de wereld. We negeren zwervers, zappen snel weg als het over Afrika gaat en klagen als we in een hogere belastingschaal terechtkomen. Maar van voetbal blijf je af. Lijkt me best rechtvaardig, toch?
