Ik ken mannen die met hun eigen handen een mini-stoomlocomotief bouwen en tussendoor ook nog eens de verbouwing van een pittoreske ruïne succesvol afronden. Die voor geen enkele electriekklus terugschrikken, door het hele huis draden trekken en al koffieleutend polen ontbloten zonder de stroom eraf te halen. Mannen die routineus loodrechte touwtjes spannen als ze een stoepje leggen, terwijl ze onderhand een nieuw motorblok in hun oldtimer zetten.
Mannen waar mevrouw Pasquali uiterst slappe knieën van krijgt, hoewel ze dat nooit zal toegeven.
En ik had dus een horlogebandje waarvan het laatste door-glijd-band-rolletje ( waarom hebben die dingen geen naam) de geest gaf, zodat het uiteinde doelloos aan mijn pols hing te zwabberen.
Dus een nieuw bandje?
Niks daarvan want ik kreeg een brainwave, een aanval van ingebeelde handigheid die me vooral teistert zo aan het begin van de lente.
Als ik nu eens een stukje klittenband op het zwabbertje zette en ook een op het polsstukje, dan kon ik nog tijden toe zonder door die horlogerie-mevrouw te worden afgezet.
‘Ja, € 16,95 meneer en dat is nog het meest eenvoudige model voor uw klokje.’
Nou, dan had ze dit keer een slechte aan die meneer, want meneer stond sinds kort in een zuinige duurzame modus.
Aan de slag. Ergens moest nog een restje liggen van de horretjes die ik vorig jaar in een identieke bui voor de bovenraampjes had geplakt. Daar kwam geen mug meer door – maar ook geen lucht. Even over het hoofd gezien dat ze ook nog open moesten, waarbij de stang van het mechanisme zich dwars door het strakgespannen gaas boorde.
Goed, een zachte en een harde kant, dat had ik onthouden. De zachte kant op maat geknipt , knap werk, beschermfolietje met duimnagel… met duimnagel… met DUIMNAGEL..@#$%!! , losgepeuterd en met de plakkant naar beneden… vast.
Ajetoo!
Horloge om, anders weet je niet waar je het andere stukje moet plakken ( ja ja… daar had u vast niet aan gedacht…)
Nu het harde broertje. Geen beschermfolie, geen plakkant. Hoe kan dat, wat nu weer? ‘Strijkklittenband’ staat er op het cellofaantje…
De strijkbout? Geen sprake van, secondenlijm is niet voor niks uitgevonden.
Tubetje… droog… nieuw tubetje… tuutje er af knippen… ho voorzichtig, daar komt het al.
Even drukken, vasthouden… pakt niet.
Nog eens ho, ho, wat veel ineens, niet zoveel!!
Niet onder het bandje!
En daar plakte het wel.
‘Waarom hou je ineens in bed je horloge om?’, vraagt mevrouw Pasquali.
‘…Oh, dan weet ik morgenochtend meteen hoe laat het is.’
‘Moet je ergens naar toe dan?’
‘Nwahh…’
‘Koop dan meteen een nieuw bandje, want dat hangt los…’
