Begint de Libelle Zomerweek, regent het pijpenstelen. De tranen springen me in de ogen als ik denk aan de bloemetjesjurkenexpress die leegloopt op het speciale Libelle Zomerweekstation. In the middle of nowhere. Ver van metropool Almere. Dan is het eerst nog honderden meters lopen op moeilijke schoenen over wat normaal een fietspad is. Die arme vrouwen zijn vast al doorweekt voor ze op de vlonders arriveren die over het verregende strand zijn aangebracht. Want die paraplu heb je nooit bij je als je hem nodig hebt.
Hoe zal het afgelopen zijn met de openingsact? Vandaag DJ Daan van tien tot half elf. Hopelijk hebben ze een zeiltje over het podium aangebracht en lekt het niet. Want iedereen is toch al verkleumd. En ik maak me zorgen over de meisjes van Zazi die om half elf de officiële opening door hoofdredactrice Hilmar Mulder luister bij zouden zetten volgens het programma. Ik hoor die stemmetjes al bibberen, onderkoeld als ze moeten zijn in hun showniemendalletjes. De wind die om de tenten giert en door spleten en kieren naar binnen dringt. Wat zullen de meisjes terugverlangen naar hun optredens met Hans Dorrestijn in warme theaters. Ze staan elke dag geprogrammeerd op de zomerweek, maar morgen zijn ze vast ziek.
Ik maak me ook zorgen over de modeshows van vanmiddag, de optredens van topartiesten als Charlie Luske en Jaap Reesema. Ebru Umar is er ook bij, die zal nog wel eens terugverlangen naar het warme Turkije, elke dag lekker ijsjes etend en media en ministers te woord staand.
Maar ik leef vooral mee met al die vrouwen voor wie dit het hoogtepunt van het jaar had moeten worden. Die zich verheugd hadden op lekker flaneren in zomerjurkjes waar ze al weer net een beetje in begonnen te passen. Lekker struinen in de zon van hoogtepunt naar hoogtepunt, dachten ze. Beetje tutten op make-upworkshops. Megashoppers vullen met flutcadeautjes die snelle meiden ze overal in handen drukken. Terrasjes meepikken voor een shake of een roseetje. Lekker zonder mannen, gewoon met en voor elkaar. Wat is daar nog aan als je haar eruit ziet alsof het ontploft is en geblust door de brandweer? En als al die verregende tenten met ditjes en datjes vooral schuilplekken geworden zijn om aan de strandbeleving te ontsnappen.
En dan moeten ze straks nog terug naar het station. Wankel omdat de roseetjes die troost moesten bieden er toch hard in hakken. En dat met aan elke hand een overvolle tas gevuld met gratis wc rollen en andere prullaria die thuis meteen de vuilnisbak in gekieperd worden. Als dat maar goed afloopt! Het is nog een hele klim op de noodtrap naar het station.
