Ik ben een rund, wat verjaardagen betreft. Simone is enige weken terug negen geworden. En raad eens wie daar drie dagen van te voren aan dacht? Juist. Ik niet. Ik dacht er namelijk pas de dag ervoor aan, toen de verjaardagskaart van oma in de brievenbus kletterde.
De hartverzakking die je dan krijgt, is te vergelijken met vliegtuig in hevige luchtzak-turbulentie. Geen cadeautje in huis! Geen taart in de planning! De slingers van vorig jaar onvindbaar! Geen verjaardagskaarsje bij haar ontbijtbord! Niemand uitgenodigd!
Het werd even zwart voor mijn ogen.
Wat doe je op zo’n moment als sufdaddy? Je belt één van je goede platonische vriendinnen op en gilt je paniek door de ether c.q. lijn. Die vriendin is nu helemáál mijn beste vriendin, want zij was op dat moment de rust én de oplossing in persoon. Ze kauwde mij een gestructureerd noodplan voor. Een beknopte snelcursus ‘verjaardag vieren’, inclusief stappenplan.
1. “Ga als de sodeju naar de Action voor entourage-meuk en inpakpapier. Neem daar meteen ook alles mee wat enigszins als cadeautje voor een negenjarige kan dienen: hoe meer pakjes, hoe minder het opvalt dat je het compleet vergeten bent.”
Resultaat: ik kwam thuis met de nodige versieringszooi, een One-Direction-nog-mét-Zayn-mok (duidelijk een exemplaar van begin vorig jaar, dus zwaar in de aanbieding), kunstblommen (kon moeilijk mijn eigen plastic vingerplant besnijden), een set glitterstinkpennen, een paardenposter, felblauwe oogschaduw met bijpassende kersen-lipgloss, een Douwe-Bob-multomap en natuurlijk een luxe set Monster-High-blingbling-armbandjes. Me dunkt. Meuk zat. Cadeaupapier vergeten.
2. “Rijd snel naar de Appie voor vreet- en drinkspul.”
Resultaat: Een krat bier (voor mij, na afloop). En de kant-en-klare eetbare rest, inclusief papieren wegwerptafelkleed. Ik had op het blog van een andere alleenstaande vader namelijk gelezen, dat je helemaal geen borden nodig hebt: je kwakt voor het avondeten gewoon alles (frieten, kroketten, knakworsten, ketchup & mayo) op tafel. Na afloop prop je het kleed met resten en al in de kliko en klaar. Duur maar effectief. Cadeaupapier alweer vergeten.
Toen kwam stap 3. “Bel de moeders van de vriendinnen van Simone op en beveel ze morgen om 15h hun dochter bij jou af te leveren voor de surprise-party.”
Resultaat: Ik heb met twee moeders aan de lijn gehangen. Met de ene een uur lang, met de andere drie kwartier. Was uitermate gezellig, maar niet productief in het kader van het verjaardagsfeest. Ze zouden echter de rest van de benodigde visite ook wel voor me optrommelen en afleveren. De lieverds. Ik vertrouwde er maar op.
Nu, een week of twee later, kan ik bevestigen dat ik weer leef. De beschrijving van de party zelf is een blog op zich (ga ik niet schrijven). Het bier is op. Het reservekrat ook. Zo’n tafelkleed is een wonderbaarlijke uitkomst. Simone’s vriendinnen zijn stuk voor stuk verwende mormels die een wat verouderde One-Direction-mok totaal niet kunnen waarderen (Zayns gezicht moest en zou er vanaf gekrabd worden). Maar hun moeders zijn lief.
En Simone? Die is nog steeds in haar nopjes, want papa heeft haar verjaardag helemáál niet vergeten!
Ze moest eens weten.
