“Voetbal is oorlog.” Rinus Michels had natuurlijk gelijk. Nergens komt dat zo goed tot uiting als op een landentoernooi. En met een affiche als Engeland – Rusland kun je er al helemaal niet omheen. Zolang er grenzen zijn, zullen er conflicten bestaan. Dan kun je er het beste gewoon een sport van maken. Leuk en onschuldig, maar altijd nog oorlog.
Hooligans begrijpen bovenstaande als geen ander. Oorlog is hun hobby. Er zijn er vast een paar die ook jaarlijks naar Waterloo afreizen om de beroemde slag na te bootsen, maar een potje van de nationale ploeg op een eindtoernooi is de echte kers op hun leven als huisvader en accountant. Gek genoeg hebben vrouwen deze neiging een stuk minder.
Het liefst zou ik beweren dat het verder niets met voetbal te maken heeft, maar dat is niet waar. Voor een potje van Federer tegen Djokovic gebeurt iets dergelijks nou eenmaal niet. Net zomin als bij een rugby-, hockey- of cricket-interland. De grootste volksport in Europa zorgt ook voor de grootste veldslagen. Nog altijd.
Cultuurverschillen
In Marseille was zaterdag een clash tussen verschillende culturen. Het comazuipen op flipflops van Engelsen met bierbuiken, die de jaren tachtig en negentig als hun moderne Waterloo zien. De afgetrainde Russen die juist zoveel mogelijk van de drank afblijven om scherp te blijven. Een verdwaalde Olympique Marseille-supporter die weer eens wat vertier heeft.
En misschien wel de belangrijkste groep: de lokale ME. Die altijd pas ingrijpt als het te laat is en per definitie vaten olie op het vuur gooit. Als de Romeinen rond het dorp van Asterix, die er nooit iets van lijken te begrijpen.
Zet deze groepen op een veldje met een lint eromheen en je zou een prima sport hebben. Een evenement waar veel uitzendrechten op te verdienen zouden zijn. EndeMol met een licht macaber randje. Maar nee, het moet altijd in een authentieke binnenstad. In een plaats die groot genoeg is om een populaire voetbalclub te huisvesten. Voor je het weet vliegen er dan stoelen door de lucht en raken onschuldige passanten de dupe van deze folklore. Behoorlijk onsympathiek. Echt oorlog. Met echte slachtoffers.
Na Engeland – Rusland, in Marseille, ging het gebeuren zaterdag zelfs in het stadion door. Russen die in een vak vol ouders met kinderen losgingen. Dat is onvergeeflijk. Dat is het breken van zo’n beetje de belangrijkste ongeschreven regel. Dan heb je Michels niet goed begrepen. Oorlog is geen tennis, geen hockey, geen rugby, maar zeker ook geen voetbal. Het is andersom.
