Er zijn weinig dingen zo afstotelijk als de uitroep: Oh My Gaaaawd. Het heeft dezelfde uitwerking als ijskoud water. Ineens is elke illusie van vrouwelijkheid verdwenen.
Het is ook verwarrend. Welke god wordt er nu precies bedoeld? Als je Krishna roept, heb ik een vermoeden. Maar wanneer je enkel refereert aan een opperwezen, dan kan het ook prima over het spaghetti-monster gaan. Daar is uiteraard niets mis mee.
Je hoort het overal, “OMG, vet filmpje”, “OMG, die broek is dope,” “OMG, daar zou ik nooit mee zoenen,” en zo voort. Het is te begrijpen dat het enkel een uitroep van verbazing is, maar in mijn hoofd vervang ik nu “Oh My god” door “Allah Akbar.” Dan is het net alsof ik door het Midden-Oosten drentel in plaats van door de stad op een warme zaterdag. We lijken ineens een extreem religieus land. Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van religie en daarnaast ben ik van mening dat hartgrondig vloeken op zijn tijd meer indruk maakt dan refereren naar een mogelijk opperwezen.
Het kan aan mij liggen maar de personen die “OMG!” kirren, lijken me niet de meest religieuze figuren. Het zijn meestal vrouwen. Al kan het ook zijn dat ze zo op een cynische manier afscheid nemen van het juk dat religie in West-Europa gedurende 500 jaar op de vrouwelijke sekse heeft gelegd. Het kan. Ik sluit het niet uit.
De enige Oh My God die ik kan waarderen is een oudje. A Tribe Called Quest.
