De passagier in de trein is een apart wezen. Sommigen ervan. Want zelf ben ik ook weleens passagier in de trein. Maar ik ben zeer zeker niet apart. De rest van trein reizend Nederland wel. En heel soms wordt een treinreis episch.
Neem nu jaren geleden. Ik was forens. Vanuit Breda naar Den Haag. Ik was veertien jaar en ik sprak een tekenfilm in. Mijn eerste baantje.
In de trein zat ik in zo’n oude Duitse coupé. Zo eentje die je met een deur kon afsluiten en waar de asbakken in de leuningen verwerkt waren. Op mijn walkman draaide ik een cassette van Pink Floyd en las ik een Urbanus stripboek.
En keek ik af en toe naar het meisje tegenover mij.
Dat meisje was ouder. Zeker zestien jaar was ze al. Ze had lange blonde haren en zo’n fijne jaren 90 kuif. Ze droeg een strakke legging en een wit naveltruitje. Dat witte truitje was gehaakt. Dicht van de bovenkant en richting navel een steeds groter patroon van gaten. Haar gewelfde buste zorgde ervoor dat haar truitje de contouren van haar buik niet eens raakte waardoor ik een prima zicht had op haar strakke buik en haar navelpiercing.
Erg fijn uitzicht voor een puist van veertien.
Mijn reis was goed. Pink Floyd, op weg naar leuk werk en zicht op alles wat mijn hormoonhuishouding goed in de war schopte.
Maar mijn reis werd beter. Veel beter.
Mijn reisgenote moest de trein uit. Bestemming bereikt.
Ze stond op en ze reikte naar haar koffer, bovenop het bagagerek. Hoog boven haar. Waardoor ze moest strekken.
Ik staarde recht onder haar gehaakte niemendal. En ze had geen bustehouder aan.
Een prima zicht had ik op de fraaie, strakke borstpartij van deze zestienjarige muze. Ik zag tepels. Fier prijken. Wel een paar seconden lang.
En toen stapte ze uit. Zonder mij een blik waardig te gunnen.
Maar dat maakte mij helemaal niets uit. Ik was veertien en ik had zojuist borsten gezien. Echte.
Nachten lang heb ik daar plezier van gehad. Het beeld van dat truitje, dat buikje en die borstpartij kan ik mij tot op de dag van vandaag voor de geest halen.
De kleur van haar ogen, daar heb ik echter geen idee van.
Heb jij ook een mooi verhaal over een treinreis? Mail het naar redactie@hoemannendenken.nl!
Echt grappig om te lezen. In die tijd zitten je hormonen echt overal in je lichaam. Als dit dan gebeurd stond je echt te stuiteren